2/12/12

Άνοιξα τα μάτια μου...

Παρότι οικείο ήταν περίεργα σκοτεινό κι υγρό το περιβάλλον που ζούσα. Ένιωθα ταυτόχρονα ότι ήμουν εξαιρετικά μόνος μα κι ασφαλής.
Για την Βερόνικα και το Λογοτεχνικό Σάββατο
Βασικά μου παιχνίδια ήταν να παίζω με τα πόδια και τα χέρια μου, οι κινήσεις ήταν περιορισμένες ούτως ή άλλως στον μικρόκοσμο που ζούσα. Όπως πάντα όμως η συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση κι ήμουν ικανοποιημένος με ότι μου "προσφερόταν" από το εξωτερικό περιβάλλον και με ότι είχα σαν δεδομένο. Ξαφνικά κι ενώ είχα αρχίσει να ασφυκτιώ είναι η αλήθεια, απόγευμα μιας όμορφης Ανοιξιάτικης ημέρας μου είπαν αργότερα, συνέβει το απροσδόκητο: σιγά σιγά βγήκα στο φως... 
Το υγρό και σκοτεινό περιβάλλον που ζούσα αντικατιστάθηκε με ένα ξηρό κι ιδιαίτερα φωτεινό αντίστοιχο, δεν πολυέβλεπα καλά, ήταν θολά όλα, κάποια πρόσωπα με μάσκες με έπλεναν, πρώτη φορά άκουγα τη φωνή μου κλαίγοντας, από μακριά μια άλλη γνώριμη από κάπου φωνή ρωτούσε φωνάζοντας και με φανερό πόνο: είναι καλά;
Όλα καλά, την καθησύχαζε μια άλλη φωνή, το αγοράκι σου χαίρει άκρας υγείας, και σε λίγο βρέθηκα κοντά της, τι θαλπωρή... το πρώτο της χάδι με ηρέμησε, το πρώτο της φιλί με έκανε να αισθανθώ καλύτερα από το σκοτεινό και μοναχικό μου περιβάλλον, άνοιξα τα μάτια μου..., κι απ' ότι μου είπαν αρκετά αργότερα, αυτό που διέκρινα ήταν το χαμόγελό της κι η ανακούφιση που με έβλεπε επιτέλους από κοντά και γερό.

4 σχόλια:

καλώς ορίσατε