Αυτό δεν το περίμενα

Η Δήμητρα όπως κάθε Ιούνιο είχε πάει στους πατρικούς σιτοβολώνες, με τη μάνα της, για το θερισμό.

Ο πατέρας με τους υπόλοιπους εργάτες ήταν από το αξημέρωτο κι είχαν αρχίσει τη δουλειά. Η Δήμητρα περισσότερο χάζευε είναι η αλήθεια αυτή την μεγάλη έκταση με τους ευλογημένους καρπούς του σταριού που κάτω από το φως του ήλιου έπαιρναν μια χρυσωπή απόχρωση. Τα μεγάλα γαλάζια της μάτια και τα καστανά της μαλλιά που έλαμπαν κάτω από το ίδιο φως την έκαναν ιδιαίτερα όμορφη και θελκτική για τους εργάτες. Ο πατέρας τους κοίταζε με αυστηρότητα κι αυτοί κατέβαζαν τα μάτια και ξανακοιτούσαν το δρεπάνι και τη δουλειά τους. Μόνο ένας συνέχιζε να την κοιτάζει κλεφτά όταν έσκυβε, κι η Δήμητρα ανταπέδιδε το βλέμμα συνεσταλμένα και με κάποια απορία, δεν είχε ακόμη συναντήσει στα 17 της τον έρωτα κι ο πατέρας ήταν πολύ αυστηρός σε αυτό το θέμα, μόνο με κάποιες φιλενάδες την άφηνε να κάνει παρέα. Η μητέρα της πάλι έκανε και λίγο τα στραβά μάτια, κι όταν έμενε μόνη με τον σύζυγο του έλεγε χαμηλόφωνα:

Μα τι θες Χριστιανέ μου; στο ράφι να μείνει το παιδί;

Όχι, απαντούσε αυτός, αλλά θα πάρει κάποιον που θα περάσει καλά και πλουσιοπάροχα, όχι κανένα εργάτη απ' αυτούς που την γλυκοκοιτάζουν...

Καθώς η Δήμητρα περισσότερο έπαιζε και χάζευε το σιτοβολώνα του πατέρα της παρά θέριζε,  κάτι της τράβηξε την προσοχή και ξεμάκρυνε λίγο από τους υπόλοιπους. 

Έργο της Maruja Mallo "Η έκπληξη του σιταριού"

Μην πας μακριά, να σε βλέπω, της φώναξε η μητέρα της,

Μην ανησυχείς μητέρα, εδώ κοντά θα είμαι, απάντησε και προχώρησε με βήμα σταθερό προς αυτό που της είχε κάνει τόση εντύπωση.

Πλησιάζοντας όλο και περισσότερο προς τον στόχο δεν πίστευε στα μάτια της, έπρεπε να φτάσει δίπλα, να τα αγγίξει για να βεβαιωθεί... τρία στάχυα ανάμεσα στα τόσα φαίνονταν διαφορετικά από όλα τα άλλα, τρία χρυσά στάχυα που με το φως του ήλιου λαμπύριζαν μοναδικά. Είχαν ακριβώς τον ίδιο κορμό και ξεραμένα φύλλα με τα υπόλοιπα αλλά τα στελέχη τους ήταν χρυσά. Έκανε να κόψει το ένα, το πήρε στο χέρι της και το επεξεργάστηκε με το στόμα ανοιχτό... Ήταν σίγουρα διαφορετικό και πρωτόγνωρο, το δάγκωσε για να βεβαιωθεί στον κορμό που συγκρατούσε τους σπόρους και το βαθούλωμα που έκανε δεν της άφησε πλέον καμιά αμφιβολία: ήταν όντως χρυσό.

Έκοψε και τα τρία που έβλεπε μπροστά της και τα έβαλε στην τσέπη της ποδιάς που φορούσε. Κοίταξε ένα γύρω μήπως δει κι άλλα, χωρίς αποτέλεσμα όμως, η φωνή του πατέρα της την ξύπνησε και την προσγείωσε στην πραγματικότητα (όσο μπορούσε αυτό να γίνει):

Που είσαι θυγατέρα μου; δεν θα έρθεις να μας βοηθήσεις λίγο;

Τρέχοντας - για να κρύψει και το κοκκίνισμα που είχαν τα μάγουλά της από το συμβάν - πήγε κοντά του και άρχισε με το δρεπανάκι της να θερίζει δίπλα του.

Ο νεαρός εργάτης που την είχε κοιτάξει νωρίτερα στεκόταν από την άλλη πλευρά του πατέρα, ανάμεσα στους γονείς της για την ακρίβεια και κοίταζε μόνο κάτω αυτή τη φορά...

Κάποια στιγμή ο πατέρας της Δήμητρας ξεμάκρυνε και πήγε να πιεί νερό και να ξαποστάσει, κι οι δύο νέοι βρέθηκαν πιο κοντά με την μητέρα της λίγο πιο δίπλα,

Καλησπέρα αρχόντισσα, με λένε Ιασίωνα, κατάφερε να ψελλίσει ο νεαρός

Καλησπέρα, είμαι η Δήμητρα απάντησε το ίδιο χαμηλόφωνα, περίεργο όνομα έχεις για το χωριό μας, συνέχισε και του χαμογέλασε

Αυτός ανταπέδωσε το χαμόγελο κοκκινίζοντας και η Δήμητρα παρατήρησε την ομορφιά του προσώπου του, με αυτό το χαμόγελο ήταν φωτεινότερος κι από τον ήλιο, σαν τα χρυσά στάχυα που είχε στην ποδιά της... τα στάχυα, σκέφτηκε - να το πω στους δικούς μου ή να τα κρατήσω μυστικά; μα η φωνή του για άλλη μια φορά της άλλαξε τη σκέψη:

Είσαι πολύ όμορφη κυρά μου, δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι

Η μητέρα κάτι καταλαβαίνοντας από δίπλα άρχισε να βήχει για να προειδοποιήσει ότι έφτανε ο πατέρας, κι ο νεαρός αποτόλμησε να πει για να μη χάσει αυτή τη μοναδική ευκαιρία:

Θα σε περιμένω το σούρουπο στον μεγάλο πλάτανο δίπλα στην πηγή αν μπορέσεις...

Η Δήμητρα τον κοίταξε χωρίς να απαντήσει και συνέχισε να θερίζει.

Το απόγευμα γυρίζοντας σπίτι η Δήμητρα δεν μπορούσε να φάει με όρεξη ως συνήθως, η μητέρα της που είχε αρχίσει να καταλαβαίνει δεν είπε κάτι, μόνο ο πατέρας της είπε:

Δημητρούλα τι έχεις κοριτσάκι μου; κουράστηκες σήμερα, μην έρθεις αύριο καλύτερα, δεν μπορώ να σε βλέπω ανόρεχτη

Όχι πατέρα, δεν έχω κάτι, απλά σκέφτομαι τι δώρο να πάω στη φίλη μου την Πέρσα που γιορτάζει σήμερα και με έχει καλέσει σπίτι της...

Ο πατέρας της τότε σπρώχνοντας το πιάτο από μπροστά του σηκώθηκε και πήγε προς ένα μικρό σεντούκι και ψάχνοντας κατάφερε να βγάλει δύο αλυσίδες χρυσές και δύο πέτρες με δέσιμο και τα άφησε μπροστά στη Δήμητρα.

Γιατί δύο πατέρα; ρώτησε η Δήμητρα

Η μια είναι για τη φίλη σου την Πέρσα κι η άλλη για σένα για να σου φτιάξω λίγο το κέφι

Η Δήμητρα χαμογέλασε πήρε τις αλυσίδες και τις πέτρες και πήγε στο δωμάτιο να ετοιμαστεί.

Πλύθηκε, ντύθηκε με το καλό της το φόρεμα, ένα μεταξωτό ανοιχτό λιλά που της πήγαινε πολύ και φόρεσε τη μια αλυσίδα με τον αμέθυστο, βάζοντας την κιτρινωπή πέτρα με την άλλη αλυσίδα σε ένα μικρό κουτάκι για τη φίλη της, και τα έβαλε στο τσαντάκι της μαζί με τα τρία χρυσά στάχυα που δεν ήθελε να αποχωριστεί με τίποτα.

Ήταν ημέρα ακόμη, η μεγαλύτερη της χρονιάς για την ακρίβεια κι η μάνα καμαρώνοντας την κόρη της την ρώτησε: Θέλεις να σε πάω εγώ μέχρι της Πέρσας ή να έρθω μόνο να σε πάρω;

Όχι μητέρα θα πάω μόνη, έλα κατά τις 12 να με πάρεις αν θέλεις εσύ...

Έγινε κοριτσάκι μου, θα σε ξεματιάσω για σίγουρα έτσι όμορφη που είσαι, στο καλό...

Ξεκίνησε η Δήμητρα χαρούμενη παίρνοντας όχι τον συνήθη δρόμο που ήταν μια ευθεία αλλά τον παρακαμπτήριο που περνούσε κι από την πηγή αν κι ήταν νωρίς ακόμη, θα σουρούπωνε σε 1-2 ώρες περίπου.

Κοντά στην πηγή, κάτω από τον πλάτανο αντίκρισε τον Ιασίωνα, ντυμένο στα χρώματα του σταχυού κι ομορφότερο από ποτέ, της χαμογέλασε πλατιά και της είπε με τρεμάμενη φωνή:

Δεν πίστευα ότι θα έρθεις να σου πω την αλήθεια...

Κι εγώ δεν περίμενα να σε βρω εδώ τέτοια ώρα, του απάντησε η Δήμητρα νιώθοντας την καρδιά της να χτυπάει σε ταχύτερους ρυθμούς από συνήθως...

Δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι το σούρουπο... Δήμητρα...

Ναι;

Νομίζω ότι δεν έχω δει ομορφότερο πλάσμα στη φύση ολάκερη...

Πιστεύω ότι βιάζεσαι Ιασίωνα... δεν έχεις συναντήσει δα και τόσα πολλά πράγματα στη ζωή σου, πόσο είσαι; με περνάς 1-2 χρόνια; και λέγοντας αυτά η Δήμητρα άρχισε να πλησιάζει ο ένας τον άλλο, δειλά, βήμα βήμα, σχεδόν ασυναίσθητα...

Τι σημασία έχουν κι η ηλικία και τα πόσα έχω δει, όταν είμαι σίγουρος ότι αυτό που βλέπω μπροστά μου αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι θα με γεμίζει για όλη μου την υπόλοιπη ζωή;

Είχαν φτάσει πλέον πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, η Δήμητρα έσκυψε και τον φίλησε στο μάγουλο, έβγαλε από την τσάντα το ένα χρυσό στάχυ και το έβαλε στην παλάμη του, πήρε το άλλο και το κράτησε στη δική της παλάμη, τον τράβηξε κατόπιν λίγο πιο κει, πέρα από τον πλάτανο σε ένα κενό σημείο από αγριόχορτα κι εκτός μονοπατιού κι έβγαλε το τρίτο χρυσό στάχυ.

Αυτό θα το φυλάξουμε σε αυτό το σημείο μαζί, θα έρθουμε να το περιποιηθούμε το Φθινόπωρο κι αν φυτρώσει την ερχόμενη Άνοιξη και μας δώσει καρπούς το Καλοκαίρι να είσαι σίγουρος ότι θα περάσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου.

Ο Ιασίωνας την κοίταξε με έκπληξη και θαυμασμό συνάμα, κράτησαν κι οι δυο τους με το αριστερό χέρι τον τρίτο χρυσό καρπό και τον έχωσαν στη γη, όχι πολύ βαθιά.

Ένα χρόνο αργότερα ίδια ημέρα, θερινό ηλιοστάσιο, παντρεύονταν στην εκκλησία του χωριού, λαμπεροί κι όμορφοι κι οι δυό τους, φορώντας στο λαιμό από ένα χρυσό στάχυ...



Υ.Γ.: Στηριγμένο αρχικά στην ιδέα των μυθολογικών Δήμητρα και Ιασίωνα που η συνεύρεση τους είχε σαν καρπό το παιδί τους τον Πλούτο, για κάποιο λόγο ήταν σχεδόν έτοιμη αυτή η ιστορία με το που είδα την εικόνα. Συγγνώμη για το μακροσκελές του θέματος κι ευχαριστώ για άλλη μια φορά τους συντελεστές αυτού του πολύ όμορφου παιχνιδιού (Verónica κι Ελένη) που ανοίγει νέους ορίζοντες επικοινωνίας κι αλληλεπίδρασης στα ιστολογικά πράγματα.

≈

Υστερογράφων συνέχεια επίσης μετά από καιρό...