Πολύτιμα Αντικείμενα

Είχε σχεδόν ξεχάσει την πραγματική της ηλικία, σίγουρα βάδιζε προς τη δύση της όγδοης δεκαετίας της ζωής της. Όλα αυτά τα αντικείμενα που είχε μαζέψει τόσα χρόνια και στοιβάζονταν το ένα πάνω στο άλλο της έδιναν όμως ακόμη λόγο ύπαρξης. Αυτά κι η ανιψιά της που λάτρευε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο.

Λογοτεχνικό Σάββατο από τη φίλη Verónica Marsá

Αντικείμενα που είχαν μαζευτεί από παζάρια της Ανατολής μέχρι αντικερί της Ευρώπης και πλανόδιους στο Μοναστηράκι. Καθένα έλεγε τη δική του ιστορία κι είχε συνδεθεί με ένα γεγονός για αυτή. Αγγελάκια πήλινα και χρυσοβαμμένα της θύμιζαν τον δικό της άγγελο, τον αγαπημένο της άντρα που έχασε πριν τρία χρόνια και τα είχαν πάρει μαζί σε ένα ταξίδι στην Βιέννη, αυτά και τον σπασμένο πλέον καθρέπτη που κρατούσε μόνο για αυτό τον λόγο. Ρολόγια, κουκλόσπιτο και μπαλαλάικα αγορασμένα από πλανόδιους ρωσοπόντιους στο Μοναστηράκι. Το αγαπημένο της σεκρετέρ τόσο γεμάτο από αντικείμενα που και να ήθελε να γράψει κάτι σε αυτό δεν μπορούσε (ούτως ή άλλως η όραση δεν την βοηθούσε πλέον). Πιατέλες ασημένιες και κάδρα βαριά, ένα μπαουλάκι γιαπωνέζικο και δίπλα του το αγαπημένο της κινέζικο βάζο, σε γαλάζιο, που τόσο άρεσε να πειράζει την ανιψιά της όταν ήταν μικρή με αυτό: Θα σε βάλω μέσα σε αυτό να μην σε βρίσκει η μάνα σου και να σε έχω πάντα μαζί μου της έλεγε της μικρής, κι αυτή όλο χάρη και τσαχπινιά: μα βρε θεία που να χωρέσω εκεί μέσα, μεγάλωσα πια, δεν είμαι μωρό...
Η ανιψιά της πλέον όχι μόνο δεν ήταν μωρό, αλλά είχε και τα δικά της, την έλεγαν και γιαγιά και πολύ το χαιρόταν μια κι ατύχησε η ίδια και δεν μπόρεσε να κάνει δικό της που τόσο ήθελε. Ο άντρας της πάλι όσο καλός κι αν ήταν δεν ήθελε να υιοθετήσουν οπότε όλη της η αγάπη έπεσε στην ανιψιά. Την περίμενε από στιγμή σε στιγμή να πιούνε το εβδομαδιαίο τους καφεδάκι και να πούνε, μαζί της ακόμη κι η μυρωδιά του αχνιστού ελληνικού καφέ έπαιρνε άλλο άρωμα...
Την άκουσε να μπαίνει με τα κλειδιά της κι ήρθε και κάθισε δίπλα της, στο δωμάτιο με τα αγαπημένα της αντικείμενα...
- Θειά, δεν βαρέθηκες να τα χαζεύεις κάθε μέρα; ίδια είναι δεν αλλάζουν, και τα τελευταία 10 χρόνια ούτε περισσότερα γίνονται ούτε και λιγοστεύουν αφού τα ξεσκονίζεις μόνη σου και τα προσέχεις...
- Εμ κόρη μου να αφήσω την αδέξια τη βοηθό μου που ένα πιάτο πλένει κι ένα σπάει να τα φροντίσει; αυτά που απόμειναν αγάπη μου να μου θυμίζουν αλλοτινές εποχές, αυτά κι εσένα έχω μόνο πλέον. Κι όταν έρθει η ώρα μου κι εμένα με το καλό δικά σου θα γίνουν και κάντε ότι θες, πέτα τα, χάρισέ τα, δικά σου είναι...
- Θειά άσε τα χαζά τώρα, εσύ δεν θα με αφήσεις ποτέ, τ' ακούς; θα σε βάλω κι εγώ σε αυτό το γαλάζιο κινέζικο βάζο να σε έχω για πάντα μαζί μου, όπως μου έλεγες όταν ήμουν μικρή...
- Μα είμαι μεγάλη κορούλα μου, πως να χωρέσω σε αυτό το βαζάκι;
- Ότι αγαπάμε χωράει οπουδήποτε, η καρδιά μας δεν είναι τόσο δα μικρή κι όμως χωράει τόση αγάπη της μιας για την άλλη μας;
- Κορούλα μου και μεγάλωσες και μανούλα και σοφή έγινες, πόσο σε καμαρώνω, είπε και δάκρυσε από χαρά και συγκίνηση. Έγειρε το κεφάλι της στον ώμο της "κορούλας" της κι αφέθηκε σε έναν ύπνο γλυκό και βαθύ, ευτυχισμένη που είχε κοντά της τα αγαπημένα της αντικείμενα και δίπλα της την αγαπημένη της ανιψιά...

Ένα χρόνο μετά η ανιψιά της είχε μαζέψει πλέον όλα τα αντικείμενα του σπιτιού της θείας και τα είχε βάλει στην αποθήκη του δικού της σπιτιού, καλά και προσεκτικά τα φύλαξε, το μόνο που κράτησε εκτός ήταν το γαλάζιο κινέζικο βάζο που με μια φωτογραφία της εκλιπούσης τα είχε τοποθετήσει σε ένα σκούρο έπιπλο.
Είδες βρε θειά που μου έλεγες ότι θα με έβαζες μέσα στο βάζο για να με κρατήσεις για πάντα μαζί σου; ποιος να το φανταζόταν τότε; ή μήπως κάτι τέτοιο είχες στο μυαλό σου;

Μέσα στο βάζο βρισκόταν η στάχτη της θείας, στην καρδιά της θα την κουβαλούσε για πάντα...