Όχι πλέον αγανακτισμένος,

έξαλλος είμαι. Πραγματικά ζούμε ημέρες υπέρτατης ξεφτίλας και ξεπεσμού. Τίποτα δε μένει όρθιο κι όλα αυτά στο βωμό της δήθεν σωτηρίας μας... Που δηλαδή εντάξει, μαζί τα φάγαμε, μαζί τα ήπιαμε, μαζί πηδήξαμε, μαζί φοροδιαφύγαμε, μαζί τρώμε τη σύνταξη της γιαγιάς (που ξαναπήραμε από το ίδρυμα για να έχουμε ένα εισόδημα), μαζί θα χορέψουμε και το χορό του Ζαλόγγου; Δε νομίζω ρε παιδιά, να πέσετε μόνοι σας - αν θέλετε σας σπρώχνουμε κιόλας.

Μου είναι τουλάχιστον αδιανόητο όταν πρέπει να πληρώνουμε για τα πάντα (κάποτε λέγαμε για αστείο τον αέρα που αναπνέουμε αλλά πλέον ισχύει κι αυτό), ότι ακόμη κι ο άνεργος με το πενιχρό επίδομα θα πρέπει να φορολογείται, ότι οι γονείς μας που πάσχισαν τόσα χρόνια κι έχουν δώσει τόσα και τόσα σε αυτό το μην-το-χαρακτηρίσω-γιατί-θα-ξεφύγουμε κράτος και δεν έχουν να πάρουν ούτε τα βασικά (μιλάμε για φαγώσιμα, για φάρμακα ούτε λόγος, με δανεικά τα παίρνουν), κι αυτοί να προσπαθούν να μας πείσουν ότι γίνεται για το καλό μας (μάλλον ούτε τον εαυτό τους δεν πείθουν πλέον). Είναι σαφές ότι ελπίδα δεν υπάρχει για ανάκαμψη, οπότε ας πάμε απευθείας στο αυτονόητο, ας γίνει κάτι δραστικό κι αποφασιστικό, αλλά ποιος έχει τ' αρχίδια να σηκώσει αυτό το βάρος και να ορθώσει ανάστημα στο παγκόσμιο παιχνίδι που παίζεται; Μάλλον από τους υπάρχοντες κανείς, είτε δεν τα βλέπουν (καταλαβαίνετε ποια, μην επαναλαμβάνομαι) λόγο υπερμεγέθους κοιλιάς είτε έχουν ξεχάσει τη χρησιμότητά τους (βέβαια ξέρουν να τα χρησιμοποιούν για να γράφουν τόσα εκατομμύρια Ελλήνων μια χαρά).

Δεν ξέρω αν φοβάμαι το αύριο (για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου μέχρι τώρα), πάντως σίγουρα αυτή η πλήρης αβεβαιότητα για το τι θα φέρει με αποσυντονίζει. Αυτός ο - κυρίως - βουβός θυμός του κόσμου δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξεσπάσει σε ποτάμια οργής και τότε να δούμε πως θα μαζευτεί. Ξυπνήστε και ξυπνήστε τους παίδες, με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας.

Σας φιλώ κι ελπίζω να είστε καλά.