Ας κρατήσουν οι χοροί...

Περνούν κι οι τελευταίες εορταστικές και λίγο τεμπέλικες ημέρες της νέας χρονιάς, με λίγη δουλειά, μεγάλες προσδοκίες, όχι και τόσο ευοίωνες προοπτικές οικονομίας και κοινωνικών παροχών (τι;), τους εξωγήινους που πλησιάζουν (καλά έχουμε χρόνο για αυτούς, θα έχουμε αποτελειωθεί από μόνοι μας πριν φτάσουν), τον Γιωργάκη να χορεύει ζεϊμπεκιές (μπας και θυμίσει επιτέλους κάπου τον πατήρ), τους υπόλοιπους να χορεύουν το χορό του Ζαλόγγου, βόμβες και κλοπές σε δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες (εντελώς άνευ αιτίας και σημασίας...), όμως όπα, φτάνει, πολύ φόρα πήρα μου φαίνεται.
Τώρα μπορεί και να μου πείτε ότι εθελοτυφλώ και ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν, αλλά πιστεύω ότι αυτή τη χρονιά θα μου πάνε πολύ καλά τα πράγματα. Δεν είμαι σίγουρος για τον τρόπο με τον οποίο θα γίνουν όλα καλύτερα, αλλά εντελώς διαισθητικά έτσι μου έχει καθίσει (κι όταν μου κάθεται κάτι γίνεται γενικά). Εξάλλου πάνε σχεδόν 4 χρόνια (μια ολυμπιάδα ας πούμε ή ένας δίσεκτος κύκλος) από την προηγούμενη φορά που ήξερα ότι θα αλλάξει η ζωή μου σε πολλά επίπεδα, και πράγματι έτσι έγινε. Πέρα από τις διαισθήσεις και παραισθήσεις μου όμως, τούτος ο Γενάρης δεν υπάρχει περίπτωση να μου θυμίσει τον περσινό (από τους χειρότερους της ζωής μου, με απώλειες σημαντικές, στριμώγματα γενικά και τίποτα καλό τέλος πάντων), αλλά θα είναι η αρχή μιας σειράς πραγμάτων που θα φέρουν ευχάριστες ανατροπές.

Οι Αλκυονίδες θα έρθουν θέλουν δε θέλουν, εξάλλου είναι λίγο και στο χέρι μας, έτσι;