Θυμάσαι;

Θυμάμαι πόσο τρυφερά μου χάιδευες το χέρι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, ένοχα στην αρχή - δεν ήθελες να καταλάβουν οι υπόλοιποι - με τόλμη μετά (όταν ανταποκρίθηκα). Θυμάμαι τις στιγμές που ήρθαν αμέσως μετά, τα πήγαινε έλα σου, το γέμισμα του Ιαπωνικού μινιμαλιστικού σπιτιού μου με δεκάδες αντικείμενα έτσι ώστε να σε θυμίζουν όπου και να γυρνούσα το βλέμμα μου κατά την απουσία σου. Θυμάμαι την προσμονή για να σε ξαναδώ, να σε φιλήσω, να σε μυρίσω, να ατενίσω στο βλέμμα σου τα βράδυα που ήμασταν χώρια και το πόσο σου έλειπα.
Θυμάμαι που ήρθα να μείνουμε μαζί, σε κοινωνία κλειστή, δεν μας ένοιαζε, τους κάναμε να μην τους νοιάζει κι αυτούς, θυμάμαι που μου τραγουδούσες το Αστέρι του Βοριά, πόσο όμορφα μου το είχες πει, εκεί στα ορεινά της Καρυστίας, με τη θάλασσα δεξιά μας και τον γκρεμό να δείχνει απρόσμενα φιλικός. Θυμάμαι που αποκλειστήκαμε από τα χιόνια με την Ταμάρ μας μωρό, πόσο χαρούμενη ήταν που βρέθηκε στο φυσικό της περιβάλλον, πόσο δεν μας ένοιαζε τίποτα γιατί ήμασταν μαζί.
Θυμάμαι τα γλέντια και τα φαγοπότια μας, αλλά και τα δύσκολά μας, τσιγάρα στη μέση του ενός ευρώ, φαγητό και ποτό όπου μας καλούσαν, τα ζήσαμε όλα και τα ζήσαμε σε πλήρη συνείδηση.
Θυμάμαι ακόμη που μου τραγουδούσες με την πιο σιγανή φωνή που θα μπορούσες όταν κοιμόμουν για να δω ομορφότερα όνειρα, για να πάρω δύναμη και κουράγιο, αυτοσχέδια ήταν τα τραγούδια σου, κάποια πέρασαν στο υποσυνείδητο, κάποια τα άκουγα κάνοντας τον κοιμισμένο... Θυμάμαι που έκλαψα όταν μου αφιέρωσες τραγούδι ζωντανά στο ραδιόφωνο, δεν ξέρω γιατί συγκινήθηκα τόσο, ούτε κι εσύ δεν το κατάλαβες...

Πάνε 16 χρόνια γεμάτης ζωής, γεμάτης αναμνήσεων, γεμάτης εμπειριών. Τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου μαζί σου.
Θυμάσαι;

Επιθυμίες

Σου είπα πες μου μια λέξη και μου είπες μια και μια σύντμηση: Σ' αγαπώ

Ίσως η καλύτερη αρχή για ένα τέτοιο θέμα: της επιθυμίας . Όλα αυτά που κρυφά ή φανερά θέλουμε, όλα αυτά που έχουμε ή θα θέλαμε να έχουμε, όλες αυτές οι αναζητήσεις προς την κορύφωση, την γνώση, την πλήρωση... Το να επιθυμώ και να έχω κάτι είναι το τέλειο, αν όμως επιθυμώ και δεν μπορώ, δεν γίνεται, δεν "πρέπει", φοβάμαι τις επιπτώσεις αυτής της επιθυμίας, τότε τι γίνεται; Κρύβω το συναίσθημα και την επιθυμία, την εκπληρώνω με φόβο για τα επακόλουθα, "θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό;" Όπως και να αντιδράσω ένα είναι το σίγουρο: αν δεν την ικανοποιήσω στο ατελείωτο παζλ της ζωή μου ένα (ή και περισσότερα) κενό θα παραμένει... Τι αξίζει όμως τελικά; Να τελειώσει το παζλ χωρίς κενά ή τα όποια κενά να δημιουργήσουν μια νέα εικόνα μέσα στη συνολική, μια αυτούσια εικόνα χαμένων επιθυμιών κι ευκαιριών;
Ξαναγυρίζοντας στην αρχή του συλλογισμού, το να μας αγαπούν / θέλουν / ποθούν είναι ίσως η σημαντικότερη επιθυμία όλων. Άλλοι την αποζητούν ως επιβεβαίωση, άλλοι ως εκπλήρωση και στόχο ζωής, κάποιοι δεν ξέρουν να την δίνουν παρά μόνο την αποζητούν, το μόνο βέβαιο είναι ότι μέχρι και την τελευταία πνοή μας είναι η υπέρτατη επιδίωξη. Όλα τα υλικά, σωματικά, πνευματικά αγαθά κι αν έχεις, αν δεν είσαι επιθυμητός κι αγαπητός από έναν ή περισσότερους ανθρώπους δεν έχεις απολύτως τίποτα, είσαι πιο κενός κι από το χάος.
Από την άλλη δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που έχει εκπληρώσει όλες του τις επιθυμίες και δεν έχει γευτεί την αίσθηση του ανεκπλήρωτου: ίσως είναι το θεώρημα βάση του οποίου θα πρέπει να πορευόμαστε για να δίνουμε την πραγματική αξία στις επιθυμίες που κατορθώνουμε να εκπληρώσουμε. Θα πρέπει να μοιραζόμαστε είτε με τον ίδιο μας τον εαυτό είτε με αυτούς που εμπιστευόμαστε κάποιες βαθιές μας επιθυμίες. Βλέποντας ένα πεφταστέρι, σβήνοντας τα κεράκια της τούρτας, για οποιοδήποτε "παραδοσιακό" λόγο ή και χωρίς λόγο όταν επιθυμούμε κάτι όπως να μας αγαπούν και να μας θέλουν πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι για αυτό.

Δεν είναι δυνατόν οι επιθυμίες μας να πραγματοποιούνται πάντα έτσι μαγικά, αν δε συνδράμουμε τίποτα δεν πρόκειται να γίνει, μην ακούτε περί συνωμοσιών του σύμπαντος, η μόνη συνωμοσία που πρέπει να κάνουμε είναι με τον εαυτό μας: αυτό σημαίνει παραδοχή ότι δεν είμαστε ακριβώς αυτόφωτοι, χρειαζόμαστε και το φως κάποιου άλλου για αντανάκλαση του ειδώλου μας.

Επιθυμήστε λοιπόν με πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων, των πιθανοτήτων, των αντικτύπων και του αποτελέσματος της κάθε μικρής ή μεγάλης επιθυμίας. Η πραγμάτωσή τους εκτός από συνείδηση θέλει και ανταπόδοση, αλληλεπίδραση, έτερο μέρος ενδιαφέροντος. Την επόμενη φορά που θα ευχηθούμε με οποιαδήποτε ευκαιρία ας σκεφτούμε: δεν αρκεί το αστέρι, το κερί, το λουλούδι για την πραγμάτωσή της, πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι για αυτό.

Υ.Γ.1: Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που έκαναν ή πρόκειται να κάνουν ένα μεγάλο βήμα για την εκπλήρωση των επιθυμιών τους.

Υ.Γ2: Επειδή νιώθω ότι πρέπει να απαντήσω κάπως: κι εγώ...