Όταν το τέλος γίνεται αρχή

Κάτι σαν στιγμιαίος θάνατος, όπως στον οργασμό ας πούμε. Κάθε φορά που φεύγεις ένας μικρός θάνατος αλλά και μια αναγέννηση ταυτόχρονα. Η προσμονή της επιστροφής αλλά και να κάνω τα πράγματα που όταν είμαστε μαζί μας στερούν στιγμές, πολύτιμες στιγμές, από αυτές που δίνουν νόημα στη ζωή μας. Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε; όχι ακριβώς, περισσότερο το ανικανοποίητο υπερισχύει εδώ, τα θέλω όλα, κι αυτά που κάνω όταν είμαι μόνος κι αυτά που κάνουμε παρέα...

Διάλεξε θα μου πεις κι όχι άδικα.
Λοιπόν πρέπει να είμαι και λίγο μαζοχιστής ή φιλήδονος κατά μια άλλη προσέγγιση, όσο κι αν μ' αρέσει που είμαστε μαζί άλλο τόσο μ' αρέσει αυτός ο στιγμιαίος θάνατος, αυτή η κορύφωση του οργασμού της στιγμής που φεύγεις - αλλά και της στιγμής που επιστρέφεις... Η προσμονή ενός μικρού τέλους και μια μεγάλης αρχής.
Ο φίλος Jonathan (οκ μπανάλ όνομα για γλάρο αλλά έτσι μου αρέσει), έρχεται και φεύγει αντίστοιχα όποτε του έλθει, με ένα κομματάκι ψωμί συνήθως στο ράμφος του, τσιμπολογάει, ρίχνει μια κλεφτή ματιά σε αυτά που γράφω και θαρρείς πως συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι του: το θέμα είναι να νιώθεις ελεύθερος πάνω απ' όλα, να πετάς με τα δικά σου φτερά και να έρχεσαι κοντά μου όταν το νιώθεις, όταν εσύ θέλεις. Μου λείπεις όταν δε σε βλέπω και σ' αναζητώ Jonathan, αλλά και το λίγο που έρχεσαι κάθε τόσο μου δίνει πνοή.

Σε περιμένω (όχι ακριβώς όπως τον Jonathan...) με την ίδια αγωνία όπως την πρώτη φορά και είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι μικροί στιγμιαίοι θάνατοι μόνο επιπλέον ζωή μου προσφέρουν... ποιος λέει εξάλλου ότι ο οργασμός είναι ένα τέλος;

OK

Σώπα ρε συ, μη μασάς, εδώ ήμασταν κι εκεί θα βρεθούμε. Με λίγη πίστη, λίγη σιγουριά, λίγη αυτοπεποίθηση, λίγο εγωισμό (κι ας προσπαθούν να μας τον μειώσουν), λίγη αλληλεγγύη θα ξανασταθούμε στα πόδια μας. Μάλλον διαγράψτε το λίγη από τα παραπάνω, βάλτε πολύ, και πάνω από όλα πολύ αγάπη. Για μας, τον συνάνθρωπό μας, την γη που πατάμε, την γη που πονάμε, που μας μεγάλωσε, που μας έδωσε τα εφόδια να πολεμάμε για αυτά που πιστεύουμε κι αγαπάμε, της οφείλουμε και μας οφείλει... Της οφείλουμε να σταθούμε και να πολεμήσουμε με κάθε τρόπο για να ορθοποδήσει, μας οφείλει τον ιδρώτα που έχουμε χύσει για να σταθούμε όρθιοι.
Πιστέψτε με, δεν ήταν εύκολο να σταθούμε όρθιοι και φαντάζει ακόμη δυσκολότερο στις μέρες μας, όλο και περισσότερο διακρίνουμε σκυμμένα κεφάλια, σκυθρωπά πρόσωπα, απαισιοδοξία κι απαξίωση. Ένα από τα πράγματα που με κρατά όρθιο και με κάνει - ακόμη - να αισιοδοξώ είναι οι μικρές συζητήσεις με τον πάντα-αισιοόδοξο-πατέρα. Που αν έχει ζήσει (με σειρά: κατοχή, εμφύλιο, χούντα, καρκίνο, νέα χούντα βλ. δντ/τρόικα/το κέρατο το τράγιο τους) και περάσει τα πάνδεινα, κι όμως το μότο του είναι: με το κεφάλι ψηλά θα αγωνιζόμαστε, η ηττοπάθεια δεν μας ταιριάζει, θα τον νικήσουμε τον εχθρό όσο ψηλά κι αν στέκεται... Έτσι είναι, αν δεχτούμε ότι οποιοσδήποτε είναι ισχυρότερος από εμάς το χάνουμε το παιχνίδι. Θα μου πεις, ρε φίλε και πάλι σε παράλληλο σύμπαν ζεις; Και τι να κάνεις; Πολλά μπορούμε να κάνουμε, ειδικά τώρα που μας ξεβόλεψαν από τους καναπέδες μας, μας έκαναν να βγούμε έξω, θες γιατί άρχισαν να τρίζουν οι σουμιέδες, θες γιατί δεν έχουμε πια κάτι να χαζέψουμε (με την κυριολεκτική έννοια του όρου), θες γιατί ο κόμπος φτάνει στο χτένι, κάτι μας ξυπνάει πλέον τη συνείδηση και πιστέψτε με - όσο κι αν δείχνω εκτός πραγματικότητας - δεν είναι μακριά η μέρα της αληθινής επαγρύπνησης.
Ακούω αυτή τη στιγμή που γράφω (κονσέρβα) από το radiobubble την εκπομπή του Παύλου με τη φίλη Μικρό Ανάλογο (εκπομπή της), με αγαπημένα τραγούδια, που επιλέξαμε-νε-ε σε ένα απόγευμα έντασης, με αφορμή την αγανάκτηση για τους νεκρούς ακτιβιστές, την αγανάκτηση για αυτά που άλλοι επιλέγουν για εμάς, με αναπόληση άλλων εποχών, με την ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν - όχι βέβαια δια μαγείας αλλά από δική μας προσπάθεια. Για όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα δεν πρέπει με τίποτα να κλειστούμε στο καβούκι μας, πρέπει να αγωνιστούμε για το καλύτερο αύριο με όλα μας τα όπλα κι όλες μας τις δυνάμεις, πάνω από όλα δεν πρέπει να αφεθούμε στις ορέξεις του οποιουδήποτε κορακιού πετάει πάνω από τον "βαφτισμένο" ετοιμοθάνατο.
Με δύναμη, πίστη στις δυνάμεις μας, αξίνες (για να διώξουμε την κοπριά) κι ότι νομίζει καθείς θα πορευτούμε δυό-δυό αλλά και περισσότεροι, ποτέ όμως μόνοι, μόνους μας νικούν, ενωμένοι θα σταθούμε ή θα πέσουμε...

Σ' αγαπάω για όλα όσα μου προσφέρεις