Μετα-Πασχαλινά

Πέρασε κι αυτό το Πάσχα... Σε γνωστούς και μη εξαιρετέους ρυθμούς (νηστεία, φαΐ, ποτό, βόλτες στη θάλασσα, αγαπημένα κι όχι τόσο αγαπημένα πρόσωπα), αλλά χωρίς το ζητούμενο: ξεκούραση (κυρίως μυαλού). Το μόνο που κρατάω είναι η περιφορά του επιταφίου, χιλιάδες κόσμου με όλες τις δυνατές συμπεριφορές και ντυσίματα, μεγάλη βόλτα στα παράλια στενά του χωριού, μυρωδιές από πορτοκαλιές και γλυσίνιες μαζί με το λιβάνι που έκαιγε σε κάποιες αυλές.
Σίγουρα έχω περάσει καλύτερες τέτοιες ημέρες στο χωριό, με καλύτερη παρέα, καλύτερη διάθεση, περισσότερο κέφι για να τις ζήσω όπως μου αρέσουν. Απ' όσο θυμάμαι μόνο τρεις φορές δεν έχω κάνει Πάσχα σε κάποιο χωριό (από τότε που θυμάμαι βέβαια). Την μία και μοναδική την πέρασα στην Αθήνα (αναγκαστικά - πολύ άσχημες μνήμες), την άλλη με φίλους στο Λονδίνο και την τρίτη και καλύτερη στην Αίγυπτο. Σε αυτό το τελευταίο δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω τις εικόνες, τις μυρωδιές (ευχάριστες και μη), την ψυχική Ανάσταση, την ίδια την λειτουργία (από τις λίγες φορές που βρέθηκα μέσα στο Ναό και για αρκετή ώρα παρακολουθώντας την αναστάσιμη λειτουργία) και μετά τις γεύσεις, τους χορούς, τις βόλτες με φελούκα (όχι όμως και με καμήλα - νιώθω μια ανασφάλεια πάνω τους), επισκέψεις σε αρχαία και νέα, όλα παλιά κι όλα καινούργια... Πόσο μάλλον όταν είσαι σε αρχή σχέσης και νιώθεις την αγάπη παντού γύρω σου, στα μπαχαρικά και τα ιερογλυφικά, στους ναργιλέδες και τα καφενεία, στα παζάρια και τους ναούς.
Είμαι σίγουρος ότι θα επαναληφθεί ένα τέτοιο Πάσχα σύντομα, ίσως εκεί ίσως αλλού, δεν είναι το σημαντικότερο το μέρος που πηγαίνεις αλλά γίνεται τελικά γιατί από τη μνήμη ανασύρονται ευκολότερα οι εικόνες παρά τα συναισθήματα.
Μόνο αγάπη και να είμαστε καλά θα ευχηθώ, τα υπόλοιπα έρχονται...