17/11/08

Χ-έγερση

Εντάξει, είμαι μιας άλλης εποχής, το είπαμε. Δε μου αρέσουν όμως τα: τότε ήταν αλλιώς, σιγά μη δεν έχει η νέα γενιά τις δικές της αγωνίες για το μέλλον. Μπορεί η σημερινή ημέρα να θυμίζει πως όταν τα νιάτα βρουν τον παλμό τους μπορούν να κάνουν μικρά ή μεγάλα θαύματα, κάτι που κάποιοι ή μάλλον συγκεκριμένοι θέλουν είτε να υποβιβάζουν είτε να διατηρούν ως ηρωικό κατόρθωμα άλλων εποχών που δύσκολα επαναλαμβάνεται, αλλά πάνω από όλα είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε: ωραία κάποιοι, κάποτε, κάπου διάλεξαν το δύσκολο δρόμο, εμείς τώρα τι; Μήπως βολευτήκαμε; νιώθουμε ότι οι δυνάμεις μας δε φτάνουν να τα βάλουν με τους ανέγγιχτους υπερήρωες που μόνο από το γυαλί βλέπουμε κι από τη βολή του καναπέ κριτικάρουμε; Τα κάγκελα του προαυλίου που μαχόμαστε τα βάζουμε μόνοι ή κάποιοι άλλοι κι εμείς ευχαριστημένοι νιώθουμε ότι φωνάζουμε στον "εχθρικό γίγαντα με τις ωτοασπίδες";
Δε χρειάζεται ούτε να θυμόμαστε ούτε να λιθοβολούμε τα παιδιά των διάφορων επαναστάσεων (εντός ή εκτός εισαγωγικών), όπως του '68, '74 και άλλων χρονολογιών, ήταν εκεί όταν έπρεπε, έκαναν αυτό που ένιωθαν τότε, μπορεί τελικά κάποιοι ή το σύνολό τους να βολεύτηκε τελικά, να "εισέπραξε" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον αγώνα του σε είδος, θέση, τιμές, αλλά αυτό που αξίζει να θυμάται κανείς είναι οι λόγοι που τους έσπρωξαν να αγωνιστούν για ιδεώδη. Η ισοπέδωση κι η μη μνήμη μόνο κακό μπορεί να κάνουν.
Μπορεί οι εξεγέρσεις πλέον να φαντάζουν γραφικές κι άλλων εποχών, μπορεί τα διάφορα "γεγονότα" (τι άκαιρος χαρακτηρισμός αυτός), να έχουν γίνει πανηγυράκι, όπου πλανόδιοι πωλούν τα όνειρα σε προσφορά ή σε αναμνηστικά χαμηλού κόστους, αλλά πάντα μια μικρή φλόγα σιγοκαίει περιμένοντας τις κατάλληλες συνθήκες και τους ανθρώπους που θα της ρίξουν το προσάναμμα.
Η προσωπική μου ανάμνηση από τις ημέρες εκείνου του Νοέμβρη ήταν η αγωνία και τα δάκρυα των δικών μου που σκυμμένοι πάνω από το ράδιο έκαναν την ελπίδα τους δένδρο ανθισμένο, μια σφαίρα που έσκασε κοντά μου στη βιτρίνα γειτονικού ζαχαροπλαστείου (έμεινε για χρόνια εκείνη η τρύπα να μας το θυμίζει), η εμμονή του αδελφού μου ότι καλά να πάθουν που τα βάζουν με το στρατό... η δική μου αμηχανία καθότι μικρότερος και τίνος τη θέση να πάρω... (παιδιά κι οι δυο ακόμη σαφώς), οι επόμενες χρονιές με τις πορείες, όπου λουλούδια, δακρυγόνα και κυνηγητό ήταν απαραίτητα συστατικά αυτού του εορτασμού, και χρόνο με το χρόνο μια φθίνουσα πορεία, λίγο η λήθη λίγο η απομυθοποίηση, όπως ο πόνος για τον χαμένο αγαπημένο που με τα χρόνια γλυκαίνει...
Έχω χρόνια να αφήσω λουλούδια, να πάω σε πορεία, να νιώσω ότι συμπράττω και αγωνίζομαι αλλά δε νιώθω με τίποτα ότι έχω παραιτηθεί, ελπίζω να μπορέσω να συμμετέχω με όποιες από τις δυνάμεις μου μπορώ σε ένα νέο αγώνα για την προάσπιση ιδανικών και στόχων.

υ.γ.: αφιερωμένο στον πατέρα μου κι όποιον άλλον άνθρωπο έχει βάλει τα ιδανικά του κοινού καλού πάνω από προσωπικά συμφέροντα

10 σχόλια:

  1. Ανώνυμος17/11/08, 9:41 μ.μ.

    Ξέρεις μόνο που θα διαφωνήσω μαζί σου (πρώτη φορά στα χρονικά);
    Όταν βολεύεσαι, δεν χάνει το νόημα ο αγώνας;... Όσοι εξαργύρωσαν τον αγώνα τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και βεβαίως δεν μιλώ μόνο για το Πολυτεχνείο, δεν αγωνίστηκαν τελικά για το κοινό καλό, όπως ο πατέρας σου, αλλά για το προσωπικό τους συμφέρον.

    Σε φιλώ (παρ' όλα αυτά..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ένα από τα πιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει επ'αυτού...

    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πέρασε η σφαίρα από δίπλα σου; Αυτό και αν είναι.. τόσο κοντά στ γεγονότα λοιπόν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. νομίζω ότι με το υστερόγραφο είπες το σημαντικότερο πράγμα. και συνήθως τα υστερόγραφα αυτό κάνουν, λένε όλη την ουσία. απλά νιώθω ότι σήμερα δεν υπάρχει κάτι ανάλογο να μας εμπνεύσει, κάτι στο οποίο να πιστέψεις και να αγωνιστής μέχρις εσχάτων.
    ζούμε στην εποχή του άκρατου εγωισμού και εγωκεντρισμού. προσπαθώ όποτε μπορώ να απαγκιστρώνομαι από αυτό κι εγώ και να πιστεύω στον άλλον. αν με αφήνει..

    υγ. αυτή είναι η δική μου εξέγερση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μπορεί και να λείπει η /-έγερση. μπορεί και να λείπει απλά η έμπνευση. όλες οι γενιές έχουν να "πολεμήσουν" κάτι. απλά τελευταία ο "εχθρός" δεν είναι τόσο ορατός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλημέρα
    τυχαία μπήκα και βρήκα ένα θαυμάσιο ειλικρινές κείμενο
    καλημέρα σας
    από εύβοια και εσείς?
    και μουά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σιχαίνομαι όσους εκμεταλλεύτηκαν τότε καταστάσεις για να ανέλθουν.. τους βλέπω σήμερα σε κεντρικα μεγαλα κομματα εξουσιας..και οκ.. βλεπεις την υποκρισια στα βλεμματα τους..
    Σιγουρα θα συμφωνεις μαζι μου..
    Χαιρομαι πολυ για το πατερα σου, θαυμαζω παντα τετοιους ανθρωπους, που τοσο σπανιζουν παντα μα παντα.
    Προσπαθω να ειμαι ετσι στη ζωη μου..σε φιλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. δενδρογαλή όχι, ο ίδιος ο αγώνας δεν χάνει το νόημά του, μόνο αυτοί που βολεύονται παύουν να είναι πλέον ήρωες, κάτι σαν "ήρωες με ημερομηνία λήξης", οι πράξεις μένουν, οι εποχές το ίδιο, τα πρόσωπα μπορεί να ξεθωριάζουν και να χάνουν τη λάμψη τους, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν εκεί και μη μου πεις ότι τότε σκόπευαν στις θέσεις και τις καρέκλες...
    τα φιλιά μου (σε γενικές γραμμές θα έχεις παρατηρήσει ότι προσπαθώ να μην είμαι κριτικός με τους ανθρώπους, όσο μπορώ τουλάχιστον)
    σε φιλώ κι εγώ
    υ.γ.: δεν διαφωνούμε απλά βλέπω τα πράγματα από άλλη σκοπιά και στέκομαι σε άλλο επίπεδο σε αυτά που συμβαίνουν

    alienlover φιλιά καλή μου, να είσαι πάντα δυνατή

    hfaistiwna κι όμως συνέβει... και δεν σοκαρίστηκα όσο θα μπορούσε να πιστέψει κανείς

    tovene για τον εγωϊσμό και το βόλευμα δεν έχεις άδικο, δεν είναι τόσο ότι χάσαμε στόχους και σκοπούς, είναι πολύ βαθύτερο το θέμα, κυρίως αυτό που λες στο τέλος: να πιστεύεις στον άλλο (ή κάπου), έχουμε χάσει την πίστη μας γενικά (κι όχι σε θρησκευτικό επίπεδο βέβαια)

    basnia αυτό περί μη ορατού "εχθρού" είναι που με προβληματίζει κι εμένα... καλησπέρες

    akrat καλώς ορίσατε κι ευχαριστώ, όχι δεν είμαι από τα μέρη σας, απλά έμεινα, έζησα και πάω όσο συχνότερο μπορώ εκεί, έχω κάνει φίλιες, κουμπαριές και μεγάλο δέσιμο με το μέρος...

    yo!reeka :) και σε σένα...

    roadartist σαφώς και συμφωνώ απλά δεν ήθελα να μείνω εκεί και να το τονίσω παραπάνω απ' ότι πρέπει
    κι εγώ χαίρομαι για τον πατέρα μου και για τη στάση που κρατάει μέχρι και σήμερα στη ζωή του, φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "Η σημερινή ημέρα να θυμίζει πως όταν τα νιάτα βρουν τον παλμό τους μπορούν να κάνουν μικρά ή μεγάλα θαύματα"
    Ακριβώς αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αντώνης καλησπέρες αγαπητέ, ελπίζω να έχουμε δίκαιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

καλώς ορίσατε