Πάντα να ανταμώνουμε

Του Άη Δημήτρη σήμερα, χρόνια πολλά στους και στις εορτάζουσες, και βρέθηκα στο εξωτικό Ντράφι για τη γιορτή της μεγάλης μου βαφτιστήρας. Η γιορτή ήταν η αφορμή να ξαναβρεθούμε με πρόσωπα και να ξαναθυμηθούμε καταστάσεις του παρελθόντος, κάτι σαν την "Μεγάλη Ανατριχίλα" στην ελληνική της έκδοση. Ήταν όλοι εκεί, η Τζένη με το Γιώργο, η Δήμητρα με τη Μαρία Ρουμπίνη, ο κούκλος ο Ερμής (λαμπραντόρ), η Φούλη με το Δημήτρη και τα παιδιά τους, η Ελένη με το Γιάννη, η Ολυμπία με το Μάνο και τα δικά τους αντίστοιχα, πολύς κόσμος που είχα να δω καιρό κι είχα πεθυμήσει. Θυμηθήκαμε τα παλιά, είπαμε τα τρέχοντα, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, κι όλη αυτή την ώρα η απουσία του φίλου στο κάδρο ήταν έκδηλη. Ψήσαμε, ήπιαμε κρασιά, τσίπουρα, ρακές, φάγαμε ένα περίδρομο, και μετά γλυκά, και καφέ και ξανά ρακόμελα, και κιθάρα με τον Κωστή σε φόρμα, και τα πιτσιρίκια να συνοδεύουν, όμως...
Σαν να ήταν εκεί, σαν να μου έλειπε όλη την ώρα κάτι, δεν μπορούσα να το προσδιορίσω, μέχρι την ώρα που έφευγα, όταν στην αγκαλιά με την κουμπάρα μου έβγαλε το κάδρο και τότε κατάλαβα, λύγισα, μου κόπηκαν τα πόδια, τίποτα δεν ήταν όπως παλιά, πάντα θα έλειπε αυτός, αυτός που ήταν ο κρίκος που ένωνε τα ανόμοια, ο άνθρωπος στον οποία έδωσα και μου δόθηκαν τόσα πολλά.
Πάντα να ανταμώνουμε αδέλφια, να χαιρόμαστε, να ξεφαντώνουμε, να θυμόμαστε, να ξαναζούμε, να ζούμε, τη στιγμή, το τώρα, το πριν, το τότε, το για πάντα, το μαζί...

υ.γ.: αφιερωμένο στο μεγάλο σημερινό απόντα που ξέρω ότι είναι πάντα κοντά όσο μακριά κι αν βρίσκεται θεωρητικά