Αγάλματα

Τι κι αν ρούφηξες τελικά το μεδούλι της ζωής; κάποια πράγματα σου φαντάζονται ονειρικά κι ίσως ψεύτικα, πυγολαμπίδες με ημερομηνία λήξης, φωτεινές εξαιρέσεις και διάττοντες αστέρες σε σκοτεινό ουρανό. Πορευτήκαμε σε κακοτράχαλους δρόμους, είδαμε τα πράγματα μια να μας γελούν μια να μας κοροϊδεύουν, κι εμείς εκεί, ακλόνητοι φρουροί του τίποτα, μαρμάρινα αγάλματα άλλης εποχής, θυμίζουμε τον θαυμασμό του Αδριανού προς τονΑντίνοο και κολακευόμαστε κιόλας. Χάνουμε την ουσία; Αφήνουμε στιγμές να περνούν ανεκμετάλλευτες κι ύστερα μιλάμε για χαμένες ευκαιρίες, χρόνο που έφυγε και δεν καβαλήσαμε το κάθε λεπτό του δαμάζοντάς το προς το δοκούν.
Έρχεται όμως ένα φιλί, ένα αγκάλιασμα, ένα χάδι στα μαλλιά που φανερώνει την παρουσία, δηλώνει την αίσθηση του "είμαι εδώ για σένα όποτε με χρειαστείς", και τότε νιώθεις λιγότερο μόνος, λιγότερο εγωιστής, πιο πλούσιος. Είναι τότε που ακόμη και το μαρμάρινο άγαλμα του Αντίνοου συγκινείται από τα αισθήματα του Αδριανού προς αυτό, που σπάνε οι φραγμοί και ξυπνούν από το λήθαργο τα κοιμισμένα αισθήματα κι οι στόχοι που ξεχάσαμε στην πολύβουη καθημερινότητα.

Χαμογέλασα με την ιδέα ότι για να "θεοποιήσεις" κάτι ή κάποιον πρέπει να βρίσκεται στη σφαίρα του ανέφικτου και του άπιαστου, μόνοι μας βάζουμε εμπόδια και όρια στα πράγματα ή στους ανθρώπους και μόνοι μας τα ξεπερνάμε(;). Αλίμονο στον άνθρωπο που θα εξαρτήσει την ευτυχία του από άλλον άνθρωπο είπε ο ποιητής, αλλά πόσο εφικτό είναι κάτι τέτοιο, πόσο εύκολο είναι να μην εξαρτάσαι από τίποτα και κανένα;

υ.γ.: το πως αντιμετωπίζεις τα αισθήματα του άλλου προς εσένα και τι δίνεις αντίστοιχα ήταν η αφορμή, τα αγάλματα δεν είναι απαραίτητα από πέτρα μπορούν κάλλιστα να είναι κι από σάρκα...
καλό Οκτώβρη να έχουμε ή προτιμότερο να τον κάνουμε να είναι καλός