Όρτσα τα πανιά

Καλοκαιρινό σινεμά, σε καρέκλες άβολες, η ταινία δεν είχε προτεραιότητα, η παρέα ήταν, και το γιασεμί με το αγιόκλημα, κι ο πασατέμπος. Το κριτς, φτου, ασέβεια προς τον Μπέργκμαν ή τον Μπρους Λη, τη Γρανίτα από Λεμόνι ή το Run. Τα πειράγματα, τις πλάκες τα μπουγελώματα, τις ατάκες στα δυνατά σημεία της ταινίας έξω φωνή, τα γέλια του κόσμου ή το σςςςςςςτ, ανεπιτήδευτα, χωρίς πρόγραμμα και σκέψη. Κι έπειτα παρεούλα στη ντίσκο του παραλιακού χωριού - πλέον θερέτρου Αθηναίων - χορεύοντας από αμετανόητα ντίσκο μέχρι ροκιές και μπλουζ μέχρι τελικής πτώσης. Και μετά στην παραλία, φωτιά, κιθάρα όταν υπήρχε ο μουσικός της παρέας, βουτιές γυμνοί, ερωτισμός διάχυτος κι όχι προκλητικός και δήθεν, όμορφες νύχτες.Δεν είναι μόνο ότι μεγαλώσαμε και χάσαμε τους δεσμούς και τον όποιο αυθορμητισμό μας. Είναι που απαγορεύονται οι φωτιές στην παραλία (για να μην την βρομίσουμε ή κάψουμε τα βότσαλα; οκ δεν είναι και τόσο οικολογικό...), που στα καλοκαιρινά τα σινεμά πας είτε για να δεις ότι δεν πρόλαβες το χειμώνα είτε για να "σκοτώσεις" 2 ωρίτσες... μέχρι να πας στο κλαμπ συνωστιζόμενος μ' ένα ποτό στο χέρι και ελαφρά λικνιζόμενος (όσο σου επιτρέπεται από τα 20 εκατοστά που σε χωρίζουν με τον διπλανό σου), και που ο ερωτισμός έχει γίνει μουσειακό αντικείμενο θαυμασμού.
Νοσταλγία ή "τότε τα πράγματα ήταν καλύτερα"; Όχι, κι οι δικοί μου καλά περνούσαν με ένα σακουλάκι πασατέμπο στο παγκάκι της πλατείας, είναι η θέληση για κάτι παραπάνω που έχει χαθεί κι η κενότητα που συναντάω σε βλέμματα, διαθέσεις, σκέψεις. Σαν κάτι να λείπει απ' όλους κι αντί να ψάχνουν να το βρουν πελαγοδρομούν σε ακ(ν)ούσιες διαδρομές.
Έχω βαθιά πίστη ότι όλο αυτό πρόκειται να αλλάξει, σύντομα κιόλας, βλέπω τη νέα γενιά να ψάχνεται, να μάχεται, να διεκδικεί και να επαναστατεί όπου μπορεί. Μικρές ωθήσεις θέλει μόνο και θα κάνει θαύματα και πάλι.
Σας αφήνω με γεύση γρανίτας λεμόνι, μπυρίτσας παγωμένης, την εικόνα της θάλασσας όταν σουρουπώνει και τον ήχο μιας μπαλάντας παιγμένη από τον ερασιτέχνη φίλο που δίνει παράσταση μόνο για μας.