Επίσημα: είναι καλοκαίρι

Και για όσους δεν κατάλαβαν παρόλα τα τερτίπια του καιρού επίσημα έχουμε μπει σ' αυτή την εποχή. Όπου όλα χαλαρώνουν: ρούχα, αισθήματα, πολιτική και πολιτικοί, διαθέσεις κι αντιθέσεις. Τίποτα δεν φαντάζει παράλογο, συγχωρούνται από χρωματικά ατοπήματα και κιτς συνδυασμοί, έως την ελαφρότητα του οποιουδήποτε "είναι". Η μουσική οφείλει να είναι στην καλύτερη περίπτωση λάτιν, το ποτό δροσιστικό (μοχίτο, μαργαρίτα, ντάκιρι - μην ακούσω τίποτα για καρύδα την κάνατε) και τελικά τίποτα να μην βαραίνει την ανάλαφρη ατμόσφαιρα που πρέπει να επικρατεί. Νίκες και ήττες φαντάζουν πιο γλυκές κι είτε ιδρωμένες είτε με τη χάρη της παραίτησης (αναλόγως αποτελέσματος) δικαιολογούνται αντίστοιχα.

Το μόνο που μπορεί να με αποσυντονίσει προσωπικά τούτο τον καιρό είναι να συνομιλώ με συνεργάτες για μελλοντικά σχέδια ή φίλους για το τι κάνουν, και να μου λένε: ξέρεις τώρα με βρίσκεις να τρώω τα ψαράκια μου στην παραλία, να κάνω μπάνιο (και να ακούς το κυματάκι), κλπ. δραστηριότητες που με κάνουν να ζηλεύω τρελά. Ναι είναι τότε που σιχτιρίζω που δεν έγινα καθηγητής ή κάτι παρόμοιο, με 3 μήνες διακοπές, κάτι που έχω να κάνω από το γυμνάσιο.
Θέλω θάλασσα, μπανάκι, ουζάκι, μεσημεριανό ύπνο, ξεκούραση μυαλού, ενώ αντίστοιχα η Tamar μου θέλει air condition κι είμαι στο τσακ να ενδώσω παρ όλες τις αντιρρήσεις που έχω.