Όλα αυτά που αγαπάμε

Για όλα αυτά που αγαπήσαμε, αγαπάμε ή θα αγαπάμε, για όλα αυτά που μας έδωσαν νόημα να συνεχίσουμε, έναν κάποιο σκοπό, μια ελπίδα, μια φωτεινή εξαίρεση στο γκρίζο που συναντάμε κι αισθανόμαστε, για το μπλε μου, το μπλε σας ή όποιο άλλο χρώμα σας ταιριάζει, για τον άνθρωπο και το σκυλί που αγαπάω, για τη φύση που αντιστέκεται, που περιμένει, που εκδικείται, για τους φίλους, τους γνωστούς, τους ανθρώπους που συναντώ μια στιγμή ή και ποτέ, που κάπου ζουν με άλλες ή τις ίδιες ελπίδες κι επιδιώξεις, για την απλότητα και την πολυπλοκότητα του μυαλού, της καρδιάς και του σύμπαντος...

για όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα αξίζει να ζω,
να ζούμε
να προσπαθούμε
να ελπίζουμε
να προσμένουμε
να επαναστατούμε
να ζητάμε
να πέρνουμε
να αγαπάμε

υ.γ.: με μια περίεργα φορτισμένη ανοιξιάτικη διάθεση σας εύχομαι καλές έσω κι έξω περιηγήσεις, και που είστε: η πειθαρχία δεν είναι από μόνη της ένα τέλος, είναι απλά το μέσον για το τέλος, αταξίες λοιπόν σε πολλά επίπεδα...

Update:
Qué será, será
...what will be, will be
Η αγαπητή so_far με προσκάλεσε σε παιχνίδι όπου μια έκφραση, "στίχος καπάκι" όπως την αποκάλεσε, μπορεί να κλείσει μια συζήτηση περί ανέμων και υδάτων και να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση να πρέπει να αναλύουμε ή να μακρυγορούμε επί ανούσιων ή και όχι θεμάτων, που πάντως κάπως κομψά πρέπει να τελειώνουμε. Η δική μου ταιριάζει κάπως με την δική της που είναι: "Αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθει αλλιώς θα προσπεράσει",
ποια είναι άραγε η δική σας αγαπητοί: τζίμη, εξ ουρανού, basnia, παύλο, κι όποιος άλλος θέλει;