Απών

Δεν ξέρω τι φταίει και νιώθω τόσο απών από τις εξελίξεις.
Ζω σε μια πόλη (που προσπαθεί να το παίξει μητρόπολη) την οποία αγαπώ και μισώ ταυτόχρονα. Δουλεύω 2 λεπτά με τα πόδια από το Σύνταγμα κι αν δε διάβαζα το φίλτατο πρόβατο δεν θα ήξερα καν για τη συγκέντρωση για την Πάρνηθα.
Μένω σε μια πολυκατοικία 20 διαμερισμάτων κι αν δε μας το χάλαγε η δυσωδία το προπερασμένο Σάββατο θα είχαμε μια γιορτινή σύναξη στο σπίτι. Η μυρωδιά που μας χάλαγε τόσες μέρες ήταν μια δύστυχη Νιγηριανή που τρέχα γύρευε γιατί είχε αφήσει την τελευταία της ελπίδα και πνοή σε μια ισόγεια γκαρσονιέρα κρεμασμένη από τον πολυέλαιό της. Που κέφι για γιορτές;
Γυρίζω καθημερινά σπίτι νιώθοντας ότι έχω προσφέρει κάτι στο σύνολο και το μόνο που μου μένει είναι η γεύση του: και τι έγινε; Προς τι όλος αυτός ο κόπος; Το τόσο κοντά και τόσο μακριά που μας αναγκάζει να πορευόμαστε αυτή η πόλη, οι ρυθμοί της, το καροτάκι που μας κουνούν και κυνηγάμε, όλα συνηγορούν στο ψιλομάταιο της προσπάθειας. Όχι ότι τελικά το συνειδητοποιώ και κάνω κάτι, απλά θεωρώ εαυτόν έξυπνο που το ανακαλύπτω και εντελώς βλάκα που δε συμμετέχω για να το ανατρέψω.
Ζηλεύω αυτούς που τα έχουν τόσο καλά με τον εαυτό τους και δεν αποζητούν διάφορα άλοθι, τύπου: μωρέ κι εγώ θα ήθελα να πάρω μέρος, αλλά είχα να κρατήσω το παιδί, το σκυλί, την γκόμενα / γκόμενο από το χέρι, κλπ.
Ελπίζω κάποτε να τα καταφέρω και να μην χρειάζομαι άλοθι, ελπίζω να ξαναβρώ την επαναστατική κι ανατρεπτική φύση που είχα σαν έφηβος πριν το σύστημα καταφέρει και μ' αλλοτριώσει εντελώς.