Sorry…

…seems to be the hardest word που τραγουδούσε κι ο Elton κάποτε.

Μια σύγχρονη "μάγισσα" λοιπόν, μου έδωσε το έναυσμα για αυτή τη σκέψη. Το καφεδάκι το ελληνικόν και απογευματινόν στην εργασία εξελίχθηκε σε καφεμαντεία με τα όλα της. Οι λοιπές προβλέψεις δεν με απασχόλησαν ιδιαίτερα. Όταν όμως που είπε: "πρέπει να αρχίσεις να ζητάς συγγνώμη για να σoυ φύγει το βάρος που νιώθεις" ένοιωσα ότι με διαπερνούσε κεραυνός.

Σχετικά πρόσφατα, είχα αποφασίσει ότι δεν θα ευχηθώ ποτέ στη ζωή μου ξανά για άνθρωπο να πάθει κακό ή να λάβει πίσω το κακό που ίσως μου έκανε. Είχα συγχωρήσει έτσι όλους τους ανθρώπους που ηθελημένα ή όχι με είχαν βλάψει, αδικήσει κ.λ.π. Ποτέ όμως δεν είχα σκεφτεί το αντίστροφο: να ζητήσω συγγνώμη και να με συγχωρήσουν αυτοί που εγώ είχα βλάψει ή αδικήσει. Ίσως θεωρούσα πως δεν το έκανα αυτό, όμως όταν το σκέφτηκα είδα ότι ήταν το τεράστιο εγώ που ορθωνόταν και δεν άφηνε περιθώρια για κάτι τέτοιο, μια και είναι σαφώς δυσκολότερο να ζητάς συγγνώμη παρά να συγχωρείς ο ίδιος.

Έστω, ποτέ δεν είναι αργά, ας αρχίσω από εδώ και βλέπουμε:

Ζητάω ΣΥΓΓΝΩΜΗ από:

• Τον - πέρα από τίτλους και προσδιορισμούς – Γιώργο που δεν πρόλαβα να την ζητήσω όταν έπρεπε και που ελπίζω να με ακούει από εκεί που βρίσκεται
• όσους αγάπησα και δεν το είπα, πάντα θέλουμε να το ακούμε κι ας το ξέρουμε
• όσους δεν βοήθησα όταν είχαν την ανάγκη μου
• τα βαφτιστήρια μου, γιατί αισθάνομαι ότι δεν τους πρόσφερα ότι έπρεπε – συναισθηματικά όχι υλικά
• τους ανθρώπους που θέλουν να μου μιλήσουν και δεν τους ακούω
• όσους πλήγωσα με συμπεριφορές, λόγια ή σκέψεις
• τελικά το σύμπαν ολόκληρο και τα πλάσματα που κατοικούν σε αυτό γιατί δε δίνω αυτά που θα μπορούσα

Δεν ξέρω πόσο βαρύγδουπο ακούγεται αλλά αυτή η συγγνώμη είναι ειλικρινής και από εδώ και πέρα θα λέγεται με αυτή την εκφορά κι όχι με το χαζό-σόρυ που χρησιμοποιούσα μέχρι τώρα χωρίς καν να το εννοώ πολλές φορές.