Αναμονή

Πόσες φορές στη ζωή μας δεν έχουμε κάνει το λάθος να δώσουμε ένα περιθώριο στο να συμβούν κάποια πράγματα και μετά από λίγο το μετανιώνουμε. Μετανιώνουμε που αφήσαμε την ευκαιρία τη στιγμή που έπρεπε και αφήσαμε τον χρόνο να παίξει άσχημα παιχνίδια μαζί μας. Μετά από λίγο μας πιάνει η αμφιβολία: ρε λες να μην γίνει τελικά; Μήπως έπρεπε τη δεδομένη στιγμή να αρπάξω την ευκαιρία και να μην αφήσω ηθικούς και άλλους ενδοιασμούς να μπουν εμπόδιο στην επιλογή μου;

Έχει όμως κι η αναμονή – συνήθως για το καλύτερο – και τα θετικά της σημεία: κατ' αρχήν σου αφήνει το περιθώριο να ξανασκεφτείς συμπεριφορές, αξίες, θέλω και τελικά όλη τη θεώρηση που έχεις για κάποια πράγματα. Κατόπιν, παρότι σου προσθέτει μερικούς ακόμη χτύπους στους συνήθεις της καρδιάς (ναι, μια ταχυκαρδία σε πιάνει όταν το σκέφτεσαι) αξίζει τον κόπο γιατί σε κάνει να ονειρεύεσαι: από το τι θες να κάνεις όντας σε αυτές τις νέες συνθήκες που περιμένεις έως το πόσο πολύ θα αλλάξει η ζωή σου γενικότερα. Όπως ίσως καταλάβατε κι εγώ και μερικοί άνθρωποι του φιλικού μου περιβάλλοντος αναμένουμε αλλαγές τόσο στον εργασιακό (κυρίως) τομέα όσο και σε προσωπικό επίπεδο.

Ελπίζω σε όλους να έρθουν όχι μόνο τα επιθυμητά αποτελέσματα αλλά αυτά που θα πάνε τη ζωή μας ένα βήμα πιο μπροστά. Αισιοδοξήστε, στο κάτω κάτω δεν μας το χρωστάει η ζωή, εμείς το χρωστάμε στη ζωή μας. Και θα της δώσουμε αυτό που της αξίζει..

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη φίλη Ν.