Φτου σκόρδα

Ένα από τα πολλά μου προτερήματα (τρέμε Πρόβατε, τα ψώνια όλο και πληθαίνουν) είναι λοιπόν και το ξεμάτιασμα. Μια η μικρασιάτισα γιαγιά μια η τρέλα μου με το μεταφυσικό (όχι σε Χαρδαβέλα δεν έχω πάει… ακόμα) με έσπρωξαν σε αρκετά ώριμη ηλικία να το μάθω κι αυτό, με όλη την πρέπουσα τελετουργία βέβαια για να πιάνει όταν το κάνω.

Πέρα από πλάκα όμως, πιστεύω στην κακή (δε μ’ αρέσει να χρησιμοποιώ πλέον τις λέξεις θετική ή αρνητική γιατί παράγιναν της μόδας) ενέργεια που μπορεί να εκπέμψει κάποιος για κάποιον άλλο. Η φήμη μου ως ξεματιαστής μετά από κάποια χρόνια ξεπέρασε τα στενά όρια των γνωστών μου, άρχισαν να ζητούν ξεμάτιασμα από την καθαρίστρια στο γραφείο έως τον εντελώς τεχνοκράτη σύμβουλο επιχειρήσεων που ήρθε σήμερα για σεμινάριο. Ένας μέσος όρος είναι 5 με 10 ξεματιάσματα τη μέρα. Όλα αυτά, από στόμα σε στόμα βέβαια, δεν έβγαλα και κάρτα να την μοιράζω, ούτε και το λέω παραέξω (καλά τώρα το έκανα βούκινο, το ξέρω).

Κι εκεί κάπου άρχισα να το χάνω, με τη σκέψη και μόνο: «λες να το κάνω επάγγελμα;» σα να είδα μπροστά μου τη γιαγιά να με μαλώνει: «βρε συ, δε στ’ είπα; Ούτε ευχαριστώ δεν λένε, όχι να πάρεις και λεφτά!»

Υλιστική ισοπέδωση λοιπόν; Όλα για το κέρδος; Μπα, στιγμιαίο τσίγκλισμα του κακού ήταν, δυστυχώς και δεν γίνομαι όσο υλιστής θα έπρεπε κάποιες φορές. Στο κάτω κάτω όλοι οι πολιτικοί, και διευθύνοντες γενικά τούτου του τόπου, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, πίσω από μάγισσες, χαρτορίχτρες και αστρολόγους σέρνονται, λέτε να το κάνουν τσάμπα;

Τέρμα, θα το κάνω μόνο για φίλους ώστε να είμαι ήσυχος και με τη συνείδησή μου, οι λοιποί ας πάνε να κουρεύονται – ή να το πληρώνουν…