Φόβος; Φτάνει πια...

Ο πρώτος φόβος που μπορώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου είχε να κάνει με το αίμα. Από ένα απρόσμενο ατύχημα που συνέβη μπρος στα μάτια μου η παραμικρή θέα του αίματος με έφερνε στα πρόθυρα της λιποθυμίας. Πέρασαν πολλά χρόνια για να τον ξεπεράσω κι έπρεπε να έρθω αντιμέτωπος με το θέαμα αυτό όπου μόνο εγώ μπορούσα να ενεργήσω και να βοηθήσω εκείνη την στιγμή.

Έκτοτε και με αφορμή αυτού του είδους την "ομοιοπαθητική" θεραπεία ξεπερνούσα τον κάθε μικρό ή μεγάλο φόβο ακριβώς αντιμετωπίζοντάς τον στα ίσια. Η συναισθηματική ή και σωματική / υλική απώλεια ήταν από τις δυσκολότερες φοβίες που αντιμετώπισα ποτέ. Εκεί χρειάστηκα την βοήθεια ειδικού ενώ στις υπόλοιπες παρόμοιες περιπτώσεις είτε μόνος είτε με την βοήθεια φίλων τους ξεπερνούσα σχετικά ανώδυνα.
Νιώθω τον φόβο σαν τροχοπέδη, κάτι που με σταματάει από το να κάνω πράγματα, να βουτάω στα βαθιά. Έχω αποφασίσει όμως ότι καμιά υψοφοβία, μανία, κρίση πανικού, νεύρωση, ναρκισσισμός, υστερία, αγοραφοβία, κλειστοφοβία, νοσοφοβία ή ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε είναι ικανή να με αποπροσανατολίσει και να μου απαγορέψει να ζω και να αισθάνομαι όπως θέλω. Η φοβία είναι παιχνίδι του μυαλού μας και μόνο, πραγματικός κίνδυνος δεν υπάρχει. Κάποιοι ξέρουν πολύ καλά να παίζουν και να ποντάρουν σε αυτή κι έτσι μας κάνουν υποχείρια τους. Είναι καιρός να αποτινάξουμε ότι μας κρατάει πίσω, ότι δεν μας αφήνει να κάνουμε ένα πραγματικό ξεκίνημα, μπορούμε πολύ καλύτερα πιστέψτε με.

Φόβος; όχι πια... όχι για μένα, όχι για εσάς, ας τον επιστρέψουμε σε αυτούς που μας τον προκαλούν...

Άλλες φοβίες:
censura SIGLO xxi