Δεν ξεχνώ...

ότι υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα από το παιχνιδάκι του είπα, μου είπε του ξαναείπα κλπ. Όπως ας πούμε ότι στο γυαλί θα απαγορεύονται πλέον - μετά από απόφαση του σχετικού εθνικού δερβέναγα και αφέντη της εικόνας και του φαίνεσθε και φέρεσθε των μέσων μαζικής εξαθλίωσης - οι σκληρές εικόνες των ζητιάνων, των άστεγων, των αυτοκτονιών και άλλων μικρών κι ασήμαντων πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας και τα βλέπουμε καθημερινά και ζωντανά. Αντί να βλέπεις τον πεινασμένο να ψάχνει τα σκουπίδια θα πρέπει να φαίνεται η ευχαριστημένη νοικοκυρά που βγαίνει από το σούπερ λουξ S/M (που πήγε το μυαλό σας πάλι;) και να δηλώνει με χαμόγελο διαφήμισης οδοντόκρεμας: μα τι καλά, έπεσαν οι τιμές 0,001% από χθες...

Δεν ξεχνώ τους δικούς μου που με μια σύνταξη που όλο και πετσοκόβεται καλούνται να τα βγάλουν πέρα, βάζοντας με το στανογόμετρο πετρέλαιο (κάτι άκουσα ότι θα αναγορευτεί σε απαγορευμένη λέξη) με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς κρυωμένοι (και κρυολογημένοι), που δεν έχουν να αγοράσουν τα φάρμακα, που μετά από 35 χρόνια σκληρής και χειρωνακτικής εργασίας νιώθουν κι άσχημα που δεν μπορούν να βοηθήσουν όπως θέλουν τα παιδιά τους, που πριν μεσάσει ο μήνας μετρούν τα κέρματα για να αγοράσουν ψωμί, που, που, που...

Και για να το ελαφρύνω λίγο (που στην πραγματικότητα δεν νομίζω να συμβεί ακριβώς αυτό) σήμερα στο Sin ο Πρόβατος κι άλλα αμνοερίφια θα δώσουν ένα βροντερό παρόν και θα πουν πολλά ενδιαφέροντα με τον Λουστράκο. Σας περιμένουμε στην ραδιοφωνική μας παρέα για κουβεντούλα και καλή μουσική.

Υ.Γ.: Τα χρόνια μου πολλά στον μηχανορραφούντα συνάδελφο Δημήτρη που έφτασε κι αυτός σήμερα στα δεύτερα ...αντα του, με την ευχή να βρει όλα όσα επιθυμεί και σύντομα.

Επί παντός επιστητού...

... ή περί ανέμων (αιθαλομίχλης) και υδάτων (ομβρίων και λασπωμένων). Για πείτε μου βρε παιδιά, τι έχετε πάθει; Διακρίνω όλους να κρίνουν όλους, άλλοι χαριτωμένα και κομψά κι άλλοι βρίζοντας και θυμίζοντας τον τελευταίο αλήτη του λιμανιού. Δεν πρόκειται με τίποτα να μπω στο παιχνίδι και να πάρω θέση υπέρ του ενός ή του άλλου. Απλά θα αναφέρω γεγονότα που τελευταία όλο και μεγαλώνουν τον όγκο σκουπιδιών και της μπλογκόσφαιρας αλλά και "κοινωνικών δικτύων" (που μόνο κατ' όνομα είναι τελικά τέτοια). Κάποιος λοιπόν κράζει διάφορες "ομάδες", περσόνες, κρυφούς ή φανερούς σκοπούς ατόμων εδώ μέσα, απλά και μόνο γιατί του την σπάνε και θέλει να πει τη γνώμη του. Κάποιοι από τους θιγόμενους (όποιος έχει τη μύγα κλπ λένε στο χωριό μου) ασχολούνται "διακριτικά" με το παραπάνω λέγοντας ότι δεν τους ακουμπά, ότι αυτοί αγαπούν όλο τον κόσμο, ότι είναι τόσο καλοί που πιο καλοί "πεθαίνεις" και ζουν μέσα στο ροζ συννεφάκι της πλασματικής καλοσύνης τους - με προφανή ιδιοτελή σκοπό την όποια εξαργύρωση και διασημότητα που αποζητούν μέσω αυτών των διαδικτυακών καναλιών. Κάποιοι άλλοι εκτοξεύουν οχετούς, φανερά, σκοτεινά και με τρόπο που δεν θα μπορούσε να δικαιολογεί η όποια μόρφωση έχουν πάρει (καλά, είναι γνωστό ότι τα πτυχία και τα βιβλία όταν δεν περνούν σωστά στον εγκέφαλο λειτουργούν με καταστροφικά αποτελέσματα), αλλά και πάλι με προφανή στόχο την αναγνώριση (είναι επίσης γνωστό ότι η κακία κι η σοκαριστική / άσχημη ακρότητα πολλές φορές λειτουργεί με γρηγορότερα αποτελέσματα κι από την καλοσύνη για διαφημιστικούς λόγους). Πραγματικά έχω βαρεθεί και σιχαθεί όλες αυτές τις πρακτικές, όταν ένας άνθρωπος είναι μικροπρεπής, δεν πάει να έχει 100.000 ακόλουθους, το ίδιο κενός παραμένει κι αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα καταλάβει το ποιόν του και θα τον στείλει στη λήθη.

Υπάρχει κι άδολη αγάπη...

Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να ασχοληθούμε λίγο με την κρίση του ίδιου μας του εαυτού; Αν και με ποιους τρόπους μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι; Γιατί καλός ο περίγυρος κι οι αυλές που μας κολακεύουν, αλλά το πρόβλημα που ανακαλύπτουμε σε κάποιον άλλο είναι τελικά δικό μας. Δεν ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε ή μας συμβαίνει κάτι παρόμοιο (ή και ακριβώς το ίδιο) και μας κάνει να ξεσπάμε με τον χειρότερο τρόπο. Ας χαμηλώσουμε λίγο το κεφάλι και ας δούμε πως να αγαπήσουμε και να προσέξουμε τον εαυτό μας πρώτα και μετά τους γύρω μας, η προσωπική μας βελτίωση είμαι σίγουρος ότι αρχικά δεν πρόκειται να μας αφήσει τον παραμικρό χρόνο για να ασχοληθούμε με μικροπρέπειες και σταδιακά θα μας κάνει να βλέπουμε με άλλο μάτι και τον περίγυρό μας. Εύχομαι το μάθημα που ερχόμαστε να πάρουμε να μην πάει χαμένο, οι μετεξεταστέοι κι αποτυχόντες δεν έχουν καμία θέση πάντως στην "τάξη" μου, σκοπεύω να προχωρήσω και χωρίς αυτούς.

Ενημέρωση:

Συγγνώμη αλλά δεν πρόκειται να απαντήσω αυτή τη φορά σε σχόλια, αν θέλετε γράφετε ελεύθερα τη γνώμη σας ή και την αλλάζετε στην πορεία, δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται όπως θέλει και να πιστεύει ότι θέλει, επίσης δεν υπάρχει περίπτωση να ασχοληθώ ξανά με τα της κοινότητας αυτής, οι μάσκες ή έπεσαν ήδη ή πέφτουν σιγά σιγά, στις συμπτώσεις δεν πιστεύω...
Τέλος αποφάσισα να μην αφήνω πλέον ανώνυμους να γράφουν σχόλια - τουλάχιστον για το συγκεκριμένο - καθώς κι ότι ο καθένας κρίνεται από τα γραφόμενα κι από τις πράξεις του, κάποιοι επικοινώνησαν είτε γραπτώς (το mail μου είναι φανερό κι όποιος θέλει στέλνει και του απαντώ), κάποιοι τηλεφωνικά και λύσαμε τυχόν απορίες, ο χώρος και του blogging και του ραδιοφώνου ή όποιου άλλου μέσου είναι ευτυχώς απεριόριστος και μεγάλος και μπορεί να φιλοξενήσει τους πάντες, χαλαρώστε κι απολαύστε το, η ζωή είναι πολύ μικρή για να σπαταλιέται αδίκως, ξαναλέω: το σημαντικό είναι να γίνουμε εμείς καλύτεροι κι όχι να προσπαθήσουμε να κάνουμε τους άλλους, αυτή είναι η βάση, καλή συνέχεια σε όλους...

Υ.Γ.: Ο "Ήφαιστος" ευχαριστεί για την χθεσινή αφιέρωση της σχεδόν πανσελήνου...

Rocking the 70's

Για την Κυριακή 27/1/13 από τις Ραδιοτυπίες και το Sin Radio θα ακουστούν αγαπημένα μου Ροκ τραγούδια από την δεκαετία του '70.

Κυριακή 27/1, Sin Radio 19:00

Το Σάββατο δεν θα υπάρχει εκπομπή λόγω υποχρεώσεων...
Η βροχή κι ο Χειμώνας καλά κρατούν, ελπίζω εντός σας να επικρατεί λιακάδα, κουράγιο κι αγάπη να έχετε και για τον πλησίον και για τον εαυτό σας.

Υ.Γ.: κι εδώ η συμμετοχή μου σε ένα πολύ ενδιαφέρον "παιχνίδι", για την ακρίβεια το παραμύθι που ξετυλίγουμε κάποιοι bloggers σε μια ιδέα κι επιμέλεια της Τατιάνας.

Νέα κι ωραία

Για την Κυριακή 20 του Γενάρη από τις Ραδιοτυπίες και το Sin Radio θα ακουστούν νέα ως επί το πλείστον τραγούδια, κάποια επιτυχίες σε σχετικούς καταλόγους, κάποια που απλά μου άρεσαν.

Θα παρελάσουν γνωστοί και λιγότερο γνωστοί καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Ελπίζω να σας έχω κοντά μου, γιατί η παρέα σας είναι σημαντική. Να περάσετε όμορφα και να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα.

Το μπλε της Ελλάδας

Μπλε γενικώς (πρέπει να υπερασπιστώ κι ένα όνομα) και νέα ελληνικά γκρουπ και καλλιτέχνες από τις Ραδιοτυπίες και το Sin Radio το Σάββατο 19/1.

Σας περιμένω και σας εύχομαι ένα υπέροχο Σάββατο.

ἡμιτελής...

Πολλά πράγματα στη ζωή μου μέχρι τώρα φαντάζουν ανολοκλήρωτα. Από την εκπαίδευση μέχρι τα μαθήματα αυτοκινήτου στο τέλος δεν υπήρχε το "αποδεικτικό" που θα πιστοποιούσε αυτές τις γνώσεις. Συγγενείς και γνωστοί πολλές φορές με κατέκριναν για αυτό κι όπως το έφερναν δεν φαινόταν κι άδικο: τόσο κόπο έχεις κάνει, τόσο χρήμα έχεις δώσει γιατί δεν το παίρνεις το ρημάδι να φανεί ότι ολοκληρώθηκε;

Μικρότερος είχα αρχίσει να νιώθω μέχρι κι ενοχές, έβλεπα εφιάλτες του είδους να ζω και να ξαναζώ την ίδια εμπειρία, λες και το μάθημα δεν θα το έπαιρνα ποτέ. Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κάποια στιγμή κι μαζί του η απάντηση από εκεί που δεν το περίμενα: Όλοι ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για να πάρουμε ένα μάθημα, όταν αυτό συμβεί η ζωή μας τελειώνει, τουλάχιστον στην υλική της μορφή... 

Η ψυχή παίρνει το μάθημα κι αποχωρεί, σκέφτηκα λοιπόν, για να επανέλθει να πάρει το επόμενο.

Έκτοτε νιώθω άνετα και κάνω συνειδητά αυτό που έκανα πάντα: να σταματάω εκεί που νομίζω ότι δεν έχει νόημα κι ουσία πλέον να συνεχίσω. Από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Από μια κουβέντα ή μια "ηλεκτρονική" συνομιλία που όταν καταλάβω ότι δεν πάει άλλο δίνω ένα ξαφνικό τέλος (χωρίς περιθώρια αντίδρασης, άσχετα με το αν αποχωρώ πρώτος ή τελευταίος), έως την όποια εργασιακή ή ερωτική μου σχέση, αυτό που κάποιοι θεωρούν ότι αφήνω ημιτελές στην πραγματικότητα είναι για μένα η ολοκλήρωση ή το φινάλε του.

Ευχαριστώ την Α. για τα τόσα λίγα μα και τόσο σημαντικά που μου άφησε ως παρακαταθήκη πριν αποχωρήσει για το επόμενο μάθημά της.

Ένας Χρόνος Διαδικτυακό Ραδιόφωνο

Πριν έναν χρόνο ξεκίνησε η διαδικτυακή μου περιπέτεια με το ραδιόφωνο. Το όνομα Ραδιοτυπίες το δώσατε από εδώ μέσα με ψηφοφορία, το ύφος της εκπομπής (συνήθως θεματική) ήταν δική μου έμπνευση αλλά με εξαιρετικά μεγάλη δική σας συμβολή. 

Με κάποιους από τους ακροατές γνωριστήκαμε από κοντά, οι παραγωγοί από τρεις που ήμασταν τότε έχουμε ήδη γίνει δεκαέξι και όλο κι αυξανόμαστε, οι ζώνες ζωντανής μουσικής επίσης αυξάνονται γεωμετρικά κι όλα δείχνουν να παίρνουν μια τροπή που ούτε φανταζόμασταν τότε. Από την στιγμή δε που το Sin Radio απέκτησε κι αυτούσια σελίδα όλα πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο.

Θέλω να γιορτάσω μαζί σας λοιπόν αυτό τον πρώτο μου χρόνο (ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλοι πολλοί ή έστω όσο με αντέξετε) και με την ευκαιρία της 69ης εκπομπής μου λέω το ύφος να παραπέμπει σε αυτόν ακριβώς τον αριθμό... Σας περιμένω την Κυριακή 13 του Γενάρη για μια ώρα άκρως ερωτική... Σας φιλώ κι ελπίζω να είστε όλοι καλά.

Ευχές

Για τη νέα χρονιά, για όσους γιόρταζαν και γιορτάζουν, για όλους ανεξαιρέτως.

Προσωπικά πέρασα αυτές τις ημέρες εκτός Αθηνών κυρίως, όμορφα, οικογενειακά και με αγαπημένα φιλικά πρόσωπα, πολύ φαγητό, ποτό, κουβέντα, κέρδισα και ένα φλουρί μα πάνω απ' όλα ξεκουράστηκα κι επανέρχομαι με φορτισμένες μπαταρίες για να ολοκληρώσω ένα σίγουρα βαρύ Χειμώνα για τον οποίο όμως αισιοδοξώ ότι θα περάσει όμορφα όσο υπάρχουν φίλοι γύρω μου.

Σας φιλώ και τα λέμε (όσοι μπορείτε θα χαρώ να σας δω κι εκεί...).