"Έξι κεφάλια στο κουτί..."

Από μικρή είχε την τάση να επεξεργάζεται τα παιχνίδια της. Οι κούκλες ειδικά ποτέ δεν έμεναν ολόκληρες για καιρό. Τους έβγαζε κι έβαζε τα πόδια, χέρια και στο τέλος το κεφάλι. Όταν δεν είχαν πλέον κανένα ενδιαφέρον τις πέταγε στην άκρη κι έπιανε την επόμενη που της έφερναν για δώρο.

Για την Veronica & το Λογοτεχνικό Σάββατο

Μεγαλώνοντας, αυτή η συνήθεια παρέμεινε κατά κάποιο τρόπο και στους ανθρώπους που βρίσκονταν δίπλα της. Σαν διευθύντρια προσωπικού "αποκεφάλιζε" με την ίδια ευκολία τους συνεργάτες όπως και τις κούκλες της σαν παιδί.
Γυρίζοντας στο σπίτι από τη δουλειά κάθε φορά που απέλυε κάποιον λες και το διασκέδαζε: έβαζε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ένα δίσκο κλασσικής μουσικής, έκλεινε τα μάτια και φανταζόταν τον εαυτό της κοριτσάκι, τότε που διαμέλιζε τις κούκλες κι άκουγε τους δικούς της να λένε: μα τι θα γίνει αυτό το παιδί; δολοφόνος κατά συρροή;
Αυτή η μέρα όμως ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη για αυτήν, στη δουλειά - και στο όνομα της κρίσης - είχε απολύσει 6 συναδέλφους με συνοπτικές διαδικασίες και με την γνωστή της αυστηρότητα. Ήταν όμως κι η επέτειος των 6 χρόνων από τότε που είχε χάσει τους γονείς της σε δυστύχημα, μάλιστα μες το διεστραμμένο της μυαλό είχε αφιερώσει την κάθε απόλυση για τον κάθε χρόνο του χαμού τους.
Αυτή τη φορά γυρίζοντας στο σπίτι βρήκε μπρος στην πόρτα της ένα κουτί, μικρό χάρτινο κι άσπρο χωρίς αποστολέα αλλά με το όνομά της γραμμένο με κόκκινο μαρκαδόρο στη θέση του παραλήπτη. Το μάζεψε χωρίς ιδιαίτερη περιέργεια και το ακούμπησε στο τραπεζάκι του χολ. Κάθισε αναπαυτικά στην δερμάτινη μπερζέρα της, γέμισε από το μπουκάλι με το ακριβό κόκκινο κρασί το κρυστάλλινο κολονάτο ποτήρι και κάνοντας μια πρόποση στον αέρα είπε: ας προσέχατε κι ας πάτε στο καλό...
Από το ακριβό της ηχοσύστημα ακουγόταν η Carmen του Bizet και σχεδόν δεν κατάλαβε το χαρακτηριστικό ήχο που έκανε το μήνυμα που ήρθε στο κινητό της. Όταν πρόσεξε ότι αναβοσβήνει το κόκκινο ενδεικτικό λαμπάκι του κινητού το πήρε κοντά της και διάβασε: μα καλά, δεν έχεις καμιά περιέργεια για το δωράκι που σου στείλαμε;
Ασυναίσθητα κοίταξε γύρω της λες και κάποιος την παρακολουθούσε εκείνη τη στιγμή, σηκώθηκε με μιας και πήγε προς το χολ. Πήρε το κουτί στα χέρια της και το άνοιξε βιαστικά: έξι κεφάλια από κούκλες ήταν τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο, όλα χαμογελαστά λες και την κοίταζαν κοροϊδευτικά... Άφησε το κουτί να πέσει από τα χέρια της αποσβολωμένη από το θέαμα που αντίκρισε, ήταν το δίχως άλλο οι κούκλες που "αποκεφάλιζε" τόσα χρόνια πριν, μα τι νοσηρό αστείο σκέφτηκε, ποιος μπορεί να κάνει τέτοια πλάκα; και που βρήκε αυτές τις κούκλες; τις έχω πετάξει εδώ και πολλά χρόνια...
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τις σκέψεις της ένα νέο μήνυμα ακούστηκε να φτάνει στο κινητό, αυτή τη φορά έκανε να τρέξει για να το πιάσει, αλλά  γλιστρώντας σε ένα από τα κεφάλια έπεσε ανάσκελα. Για καλή της τύχη τα υπόλοιπα κεφάλια λειτούργησαν ως προστατευτικό και δεν χτύπησε στο μάρμαρο το δικό της κεφάλι. Χαμογελώντας όσο μπορούσε και προσπαθώντας να ξαναβρεί την αυτοσυγκράτηση που πάντα την διακατείχε κατευθύνθηκε εκ νέου προς το κινητό, άνοιξε το μήνυμα και διάβασε: είναι πολύ εύκολο κι από θέση ισχύος να "παίρνεις" κεφάλια, το θέμα είναι όταν εσύ γίνεις παιχνίδι στα χέρια κάποιου άλλου ποιος θα σε προστατέψει;