Ξαφνικά είχε χάσει το δρόμο για το σπίτι, δεν θυμόταν, όλοι οι δρόμοι φαίνονταν ίδιοι. Κρατούσε στα χέρια της τα κλειδιά παιζοντάς τα νευρικά μήπως και της θυμίσουν κάτι. Θυμόταν ότι είχε 2 παιδιά, ένα τριών κι ένα έξι ετών για τα οποία έπρεπε σύντομα να μαγειρέψει, η μάνα της τα κρατούσε, είχε χωρίσει, δούλευε ως γραμματέας σε πολυθενική, αλλά μέχρι εκεί... Δεν θυμόταν που είναι το σπίτι, ούτε πως να πάει ως εκεί. Πάντα γυρνούσε με τα πόδια και πάντα από την ίδια διαδρομή. Μια φευγαλέα σκέψη ήταν να γυρίσει στη δουλειά αλλά και πάλι φοβόταν μην την περάσουν και για τρελή, τέτοιους καιρούς δεν ήταν να το διακυνδυνεύει.
Αποκαμομένη στάθηκε σε μια μάντρα με μεγάλες ακανόνιστες πέτρες για να ξεκουραστεί ακουμπώντας πάνω της. Παρατήρησε ότι έλειπε μια πέτρα. Παρότι χειμώνας άρχισε να βγάζει τα ρούχα της, και σιγά σιγά άρχισε να παίρνει εμβρυακή στάση καλύπτοντας την πέτρα που έλειπε... Από μακρυά μετά βίας θα παρατηρούσες ότι μια γυναίκα έπαιρνε τη θέση της πέτρας. Από την άλλη ήταν σα να στήριζε όλο το οικοδόμημα, όπως και στην πραγματική της ζωής κρατούσε σε συνοχή στους κοντινούς της ανθρώπους.
Ξύπνησε ιδρωμένη και σε εμβρυακή στάση... Έπρεπε να σηκωθεί γρήγορα και να φτιάξει πρωϊνό για τα παιδιά ώστε να τα πάει εγκαίρως σε σχολείο και σταθμό και μετά να πάει στη δουλειά της, άλλη μια δύσκολη μέρα ανέτειλλε...
Καλή εβδομάδα να έχετε όλοι σας, με δύναμη και κουράγια.
 |
| Το Παιχνίδι του Σαββατοκύριακου της φίλης Veronica Marsa |
Ξύπνησε ιδρωμένη και σε εμβρυακή στάση... Έπρεπε να σηκωθεί γρήγορα και να φτιάξει πρωϊνό για τα παιδιά ώστε να τα πάει εγκαίρως σε σχολείο και σταθμό και μετά να πάει στη δουλειά της, άλλη μια δύσκολη μέρα ανέτειλλε...
Καλή εβδομάδα να έχετε όλοι σας, με δύναμη και κουράγια.
Υ.Γ.: κι εδώ μπορείτε να δείτε συγκεντρωμένα τα κείμενα κάποιων φίλων συν-ιστολόγων που συμμέχουμε σε αυτό το δημιουργικό παιχνίδι.
Έφιάλτης!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα σου πω ότι το έζησα!!!!
εξαιρετικό..και η φώτο και το κείμενο...η φωτογραφία αυτή σηκώνει πολύ ανάλυση....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό βράδυ,φιλάκια.
ενδιαφέρουσα μεταφορα της εικονας. Θα ελεγα πως περισσοτερο την επεξηγησατε! Παρολα αυτα το οτι ξεχωρισατε τους δυο κόσμους τον ονειρικο με τον πραγματικο εχει και το περισσοτερο ενδιαφερον μιας και ερχεται σε αναιρεση με τον τιτλο.''Δεν ήξερε τι ήταν ένα όνειρο''. Γιαυτην την αναιρεση και μόνο η ιστορια ήταν μια πολύ καλή έκπληξη. Ωραιο επίσης και το παιχνίδι της marsa!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘελω κι εγω να συμμετέχω! τι πρέπει να κανω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ ωραιο το κειμενο σου!
Mia σοβαρά; χτύπησα ευαίσθητη χορδή;
ΑπάντησηΔιαγραφήChristina όντως μπορείς να πεις πάρα πολλά, αλλά εγώ αυτό το παιχνίδι της Veronica θέλω να το παίζω καθαρά με πρώτη σκέψη κι όχι να το επεξεργάζομαι, καλό σου βράδυ κι εσένα, να είσαι καλά
ΑπάντησηΔιαγραφήκόκκινη κορδέλα στα μαλλιά καλώς όρισες, η αλήθεια είναι ότι συνηθίζω να είμαι ανατρεπτικός, ειδικά όταν μου δίνεις θέμα, το παιχνίδι της Veronica μου αρέσει γιατί δεν έχει ακριβώς κανόνες, σου δίνει μια εικόνα κι ενίοτε τίτλο και σε αφήνει να κάνεις "παιχνίδι" όπως νομίζεις, αν θέλεις παίζεις κι εσύ, δεν υπάρχει όριο σε αυτό
ΑπάντησηΔιαγραφήCoula απλά παίρνεις την εικόνα από το blog της Veronica (έχω το link στην εικόνα και στη λεζάντα της) και αναπτύσσεις ένα θέμα σχετικά με αυτή, δεν έχει άλλους κανόνες, η Veronica απλά μετά αναφέρει στο blog της ποιοί έχουν παίξει στο παιχνίδι του Σ/Κ, αυτό, κι ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια σου ΜΛΟΥ..μου αρεσε ετσι που την εδωσες την ιστορια σου..σαν και πόσες να βρεθηκαν λες στη θέση της;;; απο ότι διαβασα και η ΜΙΑ....και αλλες πολλες θα ειναι φανταζομαι... καθε ποτε παιζεται αυτό;; μπορώ να πάρω μερος και εγώ την επομενη φορά;;; καλο βραδυ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο παιχνίδι, ευαίσθητο κείμενο! Χάρηκα που σε βρήκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήευτυχώς πάντα ξημερώνει μια καινούρια μέρα..για να μας δώσει κουράγιο και δύναμη για τη συνέχεια..καλησπέρα και χαίρομαι που σε βρήκα! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχει σημασία αν είναι αρσενικά ή θηλυκά πρόσωπα. Όλοι έχουμε νιόθει μια ζωή που χάνεται, ούτε γνωρίζουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε ή πού να την οδηγήσουμε. Περπατάμε και χωρίς κατεύθυνση. Ένα όνειρο τόσο πραγματικό και λυπημένος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι ακριβώς το παιχνίδι, γράψουμε ό, τι μας έρχεται στο μυαλό, παίζοντας με τις ιδέες και τις σκέψεις.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή.
Ένα φιλί.
Ρούλα μου φυσικά ορμόμενος από πραγματικές καταστάσεις κι εγώ κι οι περισσότεροι γράφουμε... μου έχει τύχει περίπου κάτι ανάλογο και προσωπικά στο παρελθόν...
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο για το ίδιο το παιχνίδι αν πας στο blog της Veronica (και πατώντας πάνω στη φωτογραφία και στη λεζάντα από κάτω) θα δεις περί τίνος πρόκειται - όλοι πάντως μπορούν να παίξουν, καλή σου ημέρα και εβδόμάδα
Αγγελική Ν ναι είναι πολύ ωραίο αυτό το παιχνίδι, κι ειδικά έχει ενδιαφέρον να διαβάζει ο ένας την ιστορία του άλλου για την ίδια εικόνα και να βρίσκει ομοιότητες και διαφορές στη προσέγγιση, καλώς σε βρίσκω κι εγώ
ΑπάντησηΔιαγραφήmplahmplah κι εγώ το ίδιο λέω κάθε πρωί... καλώς σε βρίσκω κι εσένα
ΑπάντησηΔιαγραφήVeronica Marsa εγώ σε ευχαριστώ που με έβαλες σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι (που θα προσπαθώ να ακολουθώ όσο μπορώ περισσότερο) και για τον κόσμο που γνωρίζω μέσω αυτού, όσο για το πως βλέπει ο καθένας την εικόνα έχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον, φιλιά κι από μένα
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφο κείμενο και -θα το πω γιατί όχι;- με σεβασμό στην γυναίκα που σηκώνει "όλο το οικοδόμημα" πολλές φορές μόνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστούμε.
Ελένη Λιντζαροπούλου η αλήθεια είναι ότι είχα την μητέρα μου στο μυαλό γράφοντας αυτό το κειμενάκι και συμπερασματικά όλες τις γυναίκες στις οποίες πολλές φορές πέφτουν όλα τα βάρη για κάποιο λόγο, εγώ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο σπάνιο και παραξενο είναι να διαβάζεις ένα κείμενο και να νιώθεις ότι έχει γραφτει για εσένα....Αποκρυπτογραφησα κάθε λέξη σου....Ενδιαφέρον το κείμενο σου με πολλές αλήθειες...Τελικά ένας αντρας γνωρίζει καλυτερα τον ψυχικό κόσμο μιας γυναίκας
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτήριζε το οικοδόμημα κι ένιωθε σημαντική. Απαραίτητη.
ΑπάντησηΔιαγραφή(η δική μου οπτική)
:)
Πολύ δυνατό κείμενο. Αφιερωμένο στην Γυναίκα,κόρη, μάνα, στήριγμα ζωής!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποκλίνομαι, διαβάζοντας στα σχόλια ότι είχες την μητέρα σου στο νου σου.
Την αγάπη μου
ALEX ANDRA αυτό έχει αρκετή δόση αλήθειας, εμείς μπορεί να μην σαν δίνουμε τα εύσημα όταν πρέπει αλλά σίγουρα στο βάθος κι εκτιμάμε και ξέρουμε πολύ καλά ότι στις πλάτες σας στηρίζεται όλο το οικοδόμημα που λέγεται ζωή... φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήmisoagnosti σωστή η οπτική σου σε αυτό, θα σου πρότεινα να παίξεις το επόμενο Σ/Κ αν ανεβάσει και πάλι η Veronica κάτι σχετικό, να είσαι καλά
ΑπάντησηΔιαγραφήmarimar ακριβώς εκεί αφιερωμένο και σε όλους τους ρόλους που παίζεται εσείς οι γυναίκες, είναι φυσικό για ένα άντρα η μητέρα να είναι όχι μόνο το πρότυπο αλλά ο θεμέλιος λίθος της ζωής του, να είστε καλά και σε φιλώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσε που με φόβησε η ιστορία σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν θέλω τα δύσκολα... γνωστό τοις πάσι !
Και εγω ανατριχιασα και στην δευτερη αναγνωση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ πεσιμισμος και μαυριλα παντου.
Αν εγραφες gothic ιστοριες και τις εξεδιδες θα σε λατρευαν οι απανταχου εφηβοι
Εχεις απιστευτη μεταδοτικοτητα λεμε!
Την καλημερα μου.
Ζουζούνα έλα βρε που κάνεις ότι δε θες τα δύσκολα, μια χαρά τα καταφέρνεις... επίσης σε φόβησε; γιατί; ένα όνειρο ήταν (ή μήπως όχι;), τις καλημέρες και τα φιλιά μου
ΑπάντησηΔιαγραφήEvil λες ε; να το σκεφτώ τότε και για gothic που μέχρι τώρα ούτε που μου περνούσε από το μυαλό, καλημέρες κι από μένα και τα λέμε το βραδάκι
ΑπάντησηΔιαγραφήη πιο καλογραμενη μικρή ιστορία που έχω διαβάσει εδω και καιρό
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ blue μου καλη σου νύχτα
Ginger ευχαριστώ πολύ καλή μου, να είσαι και συ πολύ καλά σου εύχομαι, φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφή