Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια χώρα της οποίας οι κάτοικοι θεωρούσαν ότι ευημερεί κι αναπτύσσεται κι ότι η θέση της ήταν στα Ευρωπαϊκά σαλόνια με τους αναπτυγμένους βόρειους φίλους να κάνουν τα στραβά μάτια να την δεχτούν στους κόλπους (ή τα κόλπα;) τους. Οι κάτοικοι αυτοί είχαν αρχίσει να κοιτούν μόνο τον εαυτό τους κι αν ακόμη δεν τους έφταναν αυτά που έπαιρναν έβρισκαν την εύκολη λύση του δανεισμού, δάνειο για το σπίτι, δάνειο για το αμάξι, δάνειο για τις διακοπές, δάνειο για τα πάντα.
Αντίθετα με τα περισσότερα παραμύθια η χώρα αυτή δεν είχε το καλό τέλος, σαν όλες τις καλές φούσκες της ιστορίας κάποτε οι δανειστές έπαψαν να δανείζουν, οι φίλοι έγιναν δυνάστες, οι κάτοικοι άρχισαν να εξαθλιώνονται, αρχικά θίγονταν ομάδες, όσο περνούσε ο καιρός όλο και περισσότεροι, στο τέλος σχεδόν όλοι…
 |
| Από την παράσταση του Εθνικού: Παραμύθι χωρίς όνομα |
Ήταν η ώρα που το άτομο άρχιζε να κοιτά και πέρα από τον εαυτό του, άρχισε να προσφέρει το λίγο που μπορούσε είτε στον αδύναμο συνάνθρωπό του είτε στο σύνολο με ένα κάποιο τρόπο. Έπαψε να πιστεύει σε υποσχέσεις, σε πολιτικούς και μέσα κι άρχισε να ανακτά μια κάποια συνείδηση ως άνθρωπος, ήταν ότι του είχε απομείνει για την ακρίβεια.
Όταν οι κάτοικοι αυτής της χώρας καταλάβουν ότι ατομικά και συλλογικά μπορούν να στηρίξουν ο ένας τον άλλο κι όλοι μαζί να απαιτήσουν την ανόρθωση, την αξιοπρέπεια, το σεβασμό σε αρχές κι αξίες ίσως μπορούν να αλλάξουν το τέλος του παραμυθιού.
Υ.Γ.: Σε συζήτηση με φίλη συνάδελφο για την εθελοντική βοήθεια σε άστεγους κι άνεργους συμπολίτες, εκτός από το γνωστό κι απαράδεκτο ότι μόνο αναγνωρισμένες ΜΚΟ μπορούν να προσφέρουν αυτό το έργο, μου περιέγραψε σκηνή στην οποία 3χρονο παιδάκι ήταν γραπωμένο από το πόδι της ζητώντας της να μην φύγει γιατί ήταν καλή κυρία και βοηθούσε τους γονείς του που δεν είχαν να του πάρουν γάλα, ενώ οι γονείς του δακρυσμένοι προσπαθούσαν να κρύψουν τα μάτια τους από αυτή και το παιδί ώστε να μην φαίνεται η πλήρης απόγνωση που τους διακατείχε…
Είναι στο χέρι όλων μας η ανατροπή κι η κοινή προσπάθεια να ορθοποδήσουμε, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία όπως και δεν υπάρχει καμία ανοχή πλέον.
To παραμύθι χωρίς όνομα το διάβασα μικρή δεν κατάλαβα.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο παραμύθι με όνομα και υπογραφη το ζω.
είθε να αντιληφθούμε σύντομα και να έχουμε καλό τέλος.
Διαχρονική η Πηνελόπη Δέλτα. Η ίδια ιστορια στην Ελλάδα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Ελπίζω και αυτό το παραμύθι που ζούμε τώρα να έχει το αισιο τέλος που είχε αυτό της Δέλτα. Να βρεθει το φωτισμένο πριγκηπόπουλο που θα εμπνεύσει τον κόσμο να υπερβεί το εγώ του και να εργαστεί για την κοινωνία στο σύνολό της. Εδώ θα είμαστε για να δούμε το τέλος του
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι απίστευτη η εικόνα του 3άχρονου παιδιού γραπωμένου από το πόδι της και οι γονείς βουρκωμένοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα...
Προς το παρόν λέμε καλά και έχουμε δουλειά να βοηθάμε τα παιδιά μας, για πόσο; ίσως να μην φτάσουμε στη μοίρα αυτών των γονιών αλλά θα δούμε πολύ χειρότερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήσκούρα τα πράγματα.
ο φτωχός ελπίζοντας, πεθαίνει χαίροντας! για να δούμε...
Ζουζούνα το παραμύθι χωρίς όνομα είναι αρκετά δύσκολο για παιδί αλλά τόσο διαχρονικό και τόσο σημερινό, όσο για το σημερινό παραμύθι μας δύσκολο τέλος θα έχει αλλά να δούμε, αξίζει να το προσπαθήσουμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα έτσι ακριβώς είναι, τον φωτισμένο περιμένουμε μάλλον όλοι, πιστεύω πάντως ότι στο τέλμα και στον πάτο κάτι βρίσκεται τελευταία στιγμή (πριγκηπόπουλο ή όχι) και γίνεται κάτι μαγικό... ελπίζω τουλάχιστον
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΑΥΛΟ νομίζω ότι όντως έχουμε να δούμε πολλά ακόμη... δυστυχώς
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΟΥΛΗ μου κι εγώ το φοβάμαι και πραγματικά δεν ξέρω που μπορεί να φτάσουμε, αλήθεια δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο...
ΑπάντησηΔιαγραφήRia μου το σκούρα είναι μάλλον λίγο... κατάμαυρα είναι τα άτιμα, και ποιος ξέρει τι μας φυλάνε ακόμη
ΑπάντησηΔιαγραφήKανεις μας δεν ξερει τι θα μας ξημερωσει αυριο ... Ουτε κι αυτοι πιστευω.. Κι αυτο ειναι το χειροτερο! Ολα αφημενα στην τυχη ...ή στα χερια ολίγων και δη Αθλιων...(οχι του Β Ουγκω)
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://xeimwniatikhliakada.wordpress.com/
Λιακάδα δυστυχώς έτσι είναι, ελπίζω να μπορέσουμε να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση, το έχουμε αποδείξει και στο παρελθόν ότι στα δύσκολα ενωνόμαστε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξίζει για μας, για τους επόμενους, για ποιόν Βλού μου?
ΑπάντησηΔιαγραφή....
Ζουζούνα αξίζει για όλους, δεν γίνεται - θιγόμαστε ή όχι προσωπικά - να βάζουμε (ή να βγάζουμε) εαυτό εκτός του παιχνιδιού που γίνεται, είμαστε πλέον όλοι υπεύθυνοι για το μέλλον αυτού του τόπου
ΑπάντησηΔιαγραφήθεωρητικά μια χαρά τα λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά στην πράξη, δεν έχω που να αφήσω τιποτα... οπότε.. τι με νοιάζει...
αλλά μένω εδώ. δεν φεύγω μετανάστης...!
Στη θεωρία μια χαρά τα πάμε (συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου). Και Like στο fb κάνουμε όλες τις βρισιές που σκέφτεται να εκτοξεύσει κάποιος προς τη βουλή και το περιεχόμενό της. Και αναρτήσεις κάνουμε σχετικές. Και συζητήσεις στα σαλόνια μας. Αλλά τίποτε άλλο πιό ουσαστικό δεν κάνουμε. Μάλλον αφού μας τάισαν αρκετά Reality Shows συνηθίσαμε να τα βλέπουμε όλα απ'την οπτική του καναπέ. Τι να κάνουμε? Μη με ρωτάς δεν ξέρω. Πάντως κάτι πιό ουσιαστικό.... Φιλιά Blue μου
ΑπάντησηΔιαγραφήεύχομαι αυτή η κατάσταση να ανατραπεί γρήγορα...είναι κρίμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρες κουμπάρε!
Ζουζούνα σίγουρα είναι καλό που μένεις, αλλά αυτό το ότι δεν έχεις να αφήσεις τίποτα κάπου... ίσα ίσα που πιστεύω ότι με τη δυναμική και οργανωτική σου και μόνο παρουσία σε μια ομάδα που προσφέρει έργο (πραγματικά κοινοφελές) θα μπορούσες να κάνει πολλά πράγματα, ήδη κάνεις πολλά πράγματα για αυτούς που αγαπάς, με τίποτα δεν προσπαθώ να σου υποδείξω τρόπους ή τι να κάνεις, απλά δίνω παραδείγματα που θα μπορούσε να διοχετευτεί αυτή η ενέργεια, φιλιά πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφήGinger ακριβώς για αυτό το ουσιαστικό λέω κι εγώ, από τη στιγμή που κλείσαμε (μιλάω εκ μέρους πολύ κόσμου πλέον που συναναστρέφομαι) τηλεοράσεις, κλείσαμε τα αυτιά μας σε ΜΜΕ και κατευθυνόμενες ειδήσεις κι εικόνες κι αρχίσαμε να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, μπορούμε και να σηκωθούμε από τους καναπέδες και να αρχίσουμε να οργανώνουμε και να προσφέρουμε (είτε σε μικρές ομάδες είτε σε μεγαλύτερες) ότι μπορεί ο καθένας, κάποιος τις ιδέες του, κάποιος υλικά αγαθά που μπορεί να του περισσεύουν, οτιδήποτε καλό είναι για αρχή, σε φιλώ κι ελπίζω να είσαι καλά
ΑπάντησηΔιαγραφήChristina δεν το ελπίζω πλέον, το αναζητώ με όλες μου τις δυνάμεις, κι εγώ τρόπους προσπαθώ να βρω μαζί σας, φιλιά πολλά κουμπαρούλα
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ έχων οφθαλμούς ορά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου
misoagnosti χάρηκα για τη γνωριμία και πολύ σωστά τα λες
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ,ότι βλέπω στην Ισπανία, δεν φαίνεται ότι θέλουμε να αλλάξουμε το τέλος του παραμυθιού... δεν κουνιόμαστε, φίλε, και βλέπουμε τι έγινε με την χώρα σας και τίποτε δεν κάνουμε... Πεθαίναμε και δεν το ξέρουμε;;; λες;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτέλους μου ξαναχαμογελάει ο χρόνος ... Θα με ξαναμπρείς στο http://diplokaimetrio.blogspot.com/
Θέλεις να συμμετέχεις το Σάββατο στο παιχνίδι της γραφής;
Veronica Marsa δεν είστε τέτοιος λαός, έχετε κάνει κι εσείς τις επαναστάσεις σας, ελπίζω να αρχίσει να γίνεται κάτι κι εκεί, χάρηκα που σε ξαναβρήκα και βέβαιαθα παίξω και στο παιχνιδάκι σου με χαρά, φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ βρε παιδιά δεν ξέρω δεν θέλω να τα βλέπω όλα καταμαυρα...όχι οτι δεν ειναι; να εξηγιόμαστε αλλα αρνουμαι να το παραδεχτώ...εθελοτυφλώ;;; πέστε το και έτσι...αλλα θέλω να έχω εκει στην ακρούλα της καρδιάς μια μικρή φλογίτσα...που ίσως κάποια στιγμή βρει ούριο άνεμο και γίνει φλογα...ελπιδας..!!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ξέρω αν είναι παραμύθι ι θριλλερ κακό αυτό που ζούμε , τα παραμυθια μας έχουν μάθει στο αίσιο τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήεμείς θα χούμε?
δεν είμαι αισιόδοξος
Ρούλα έτσι θέλω να το βλέπω κι εγώ, απλά εκτός της ελπίδας λέω ότι πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι και για αυτό, σε φιλώ κι ελπίζω να είσαι καλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσωτε εγώ πάλι είμαι φύσει αισιόδοξος τύπος οπότε πιστεύω ότι κάτι καλό θα βγει τελικά από όλη αυτή την ιστορία, εξάλλου έχουμε πιάσει σχεδόν πάτο, λίγο ακόμη και θα αρχίσουμε να ορθώνουμε ανάστημα
ΑπάντησηΔιαγραφή