Της μιας δραχμής (ποιας;) τα γιασεμιά

Περίεργη εποχή, δεν ξέρεις τι να φορέσεις, από ρούχα μέχρι και διάθεση. Μια ζέστη, μια υγρασία, μια κρύο, μια καλά μια άστα να πάνε. Το γιασεμί απ' ότι βλέπετε μια χαρά περνάει στη βεράντα.Ο καταιγισμός των μέσων (όχι μαζικής μεταφοράς - των άλλων μαζικής) περί γρίπης, περί οικονομικού αδιεξόδου, περί παντός κακού γενικά, σε συνδυασμό με την εργασιακή ανασφάλεια που αρκετοί βιώνουμε αυτό τον καιρό μας έχουν κάνει να φρικάρουμε ολίγον. Ο καθείς βέβαια το αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο, εγώ τελευταία το έχω ρίξει από λίγο έως πολύ στην τρελή, όποιος παραλογισμός κι αν βρεθεί στο δρόμο μου τον αντιμετωπίζω με την γελοιότητα που του αρμόζει - σιγά μην πεθάνουμε κιόλας βρε αδελφέ, το πολύ πολύ να μην έχουμε να φάμε, πιούμε, καπνίσουμε, ζεσταθούμε, αγαπήσουμε, (καλά αυτό το τελευταίο έτσι το λέω, όχι ότι έχω πρόβλημα). Βέβαια όταν ακούω κάποια εντελώς κουλά, δεν γίνεται να μην επανέλθω σε πρότερες καταστάσεις: σήμερα για παράδειγμα στη δουλειά νεαρός συνάδελφος όταν είδε τους συμβασιούχους να περνούν από κάτω σε πορεία σχολίασε: κάθε τόσο με τις πορείες τους κλείνουν το κέντρο και δεν μπορεί να περάσει κανείς με το αμάξι του, για να του απαντήσω αυτόματα: ελπίζω να μην βρεθείς ποτέ στη θέση τους αγαπητέ. Τι τα θες, οι περισσότεροι κοιτάμε πως θα την βγάλουμε καθαρή και τι μας βολεύει και το σύνολο, όπως ο πλανήτης, η χώρα, η πόλη, η γειτονιά, η πολυκατοικία, ο/η σύντροφος ας πάνε να κουρεύονται.

Το σίγουρο είναι ότι αν δεν μας πιάσει η κρίση, η πανδημία, ο Αρμαγεδδών (του 12 ή άλλος), έχουν πολλά να δουν και ν' ακούσουν οι οφθαλμοί και τα ώτα μας. Εσείς όμως ξέρετε: κρατάμε αυτά που θεωρούμε σωστά κι έχουν σημασία, για τα υπόλοιπα υπάρχει ο Καιάδας κι οι κάδοι ανακύκλωσης (ή απόλυτης καταστροφής - αναλόγως). Τα φιλιά μου σε όλους, κρατάτε γερά παιδιά, τα παραμύθια έχουν δράκους και κακούς αλλά τις περισσότερες φορές έχουν κι ευτυχισμένο τέλος.

η βουκαμβίλια νάνος πάντως αντιστέκεται...