Και τώρα τι;

Τέλος και στις φωτιές, τώρα είναι η ώρα των παροχών (προς άγρα ψήφων βεβαίως), των ανούσιων εκλογο - κουβεντουλο - πάνελ, κι άλλων αηδιών. Το μόνο που ένιωσα και πρόσφερα ήταν κάποια ρούχα που έστειλα - κι ελπίζω να φτάσουν στον προορισμό τους σύντομα - και η υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου, του χρόνου διακοπές Ηλεία - Μεσσηνία (Εύβοια πηγαίνω ούτως ή άλλως). Μακάρι να είχα το χρόνο και το σθένος να βοηθήσω και χειρωνακτικά σε αυτή την προσπάθεια.
Νομίζω πως μόνο ο εσωτερικός τουρισμός θα μπορέσει να δώσει μια πραγματική ώθηση σε αυτές τις περιοχές. Αν δε το κράτος αποφασίσει να δώσει τα κουπόνια τουρισμού των εργατικών εστιών για Πελοπόννησο (να πρωτοτυπήσει και λίγο βρε αδελφέ) κι αποφασίσει η όποια κυβέρνηση μας προκύψει να κάνει και κάποιες εκδηλώσεις (π.χ., αθλητικά γεγονότα, συνέδρια, κλπ) νομίζω πως θα αρχίσει να ξαναπαίρνει τα πάνω της.
Τα καμένα σίγουρα θα κάνουν πολλά χρόνια να επουλωθούν, οι ζωές δεν ξαναγυρίζουν, ελπίζω μόνο αυτοί οι άνθρωποι να βρουν το κουράγιο να αρχίσουν απ' την αρχή και να μείνουν στον τόπο τους. Θα είναι κρίμα να γεμίσουν όλα τα βουνά της Πελοποννήσου με χωριά φαντάσματα που σε λίγα χρόνια θα πουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί σε Ευρωπαίους και άλλους.