Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια

... κι εμείς καθόμαστε σε ένα καναπέ, συχτηρίζοντας και βρίζοντας άρχοντες και δούλους για την ανυπαρξία μηχανισμών προστασίας. Αποχαυνωμένοι από τους αεροσυνθηκάδες (a/c), κι όλο και περισσότερο απομονωμένοι από το το σύνολο. Μόνο αν επρόκειτο να καούν τα φυτά της βεράντας ή της αυλής μας θα αντιδρούσαμε άμεσα. Βαρέθηκα τις φτηνές δικαιολογίες ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω, όπως και βαρέθηκα κάθε Σεπτέμβρη που όλα έχουν καταλαγιάσει να κάνουμε πλάνα για τα ωραία Χριστούγεννα που θα περάσουμε κι άλλες καταναλωτικές - εν τέλει - αηδίες. Οκ, το κόλπο έχει πιάσει εντελώς, η παγκοσμιοποίηση κι άλλα τερτίπια πλανηταρχών κι άλλων αρχ...ιων μας έχουν κάνουν πιόνια ενός σκακιού με βέβαιο ματ εναντίον μας. Το θέμα είναι μπορούμε πριν είναι εντελώς αργά να παρατάξουμε την άμυνα που πρέπει και τουλάχιστον να φέρουμε την ισοπαλία;
Το συγκλονιστικότερο που είδα πάντως στις ειδήσεις όσον αφορά στις φωτιές, καταστροφές, θανάτους, κλπ, ήταν η δήλωση της έρμης μάνας του πιλότου που σκοτώθηκε: "δεν ζητώ ευθύνες από πουθενά, θέλω μόνο να αναπαυτεί η ψυχή του...." Θεέ μου, τι δύναμη θέλει αυτό; Το μόνο που μπορώ να της πω είναι να έχει πάντα ψηλά το κεφάλι και να είναι υπερήφανη για το παλικάρι της.