ΧΑΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Σηκώνω την τέντα να μπει το φως και να μην έχει εμπόδια ο αέρας. Χαϊδεύω και οσμίζομαι την λεβάντα, τον δυόσμο και το βασιλικό που πριν λίγο φύτεψα. Ποτίζω και περιποιούμαι τα υπόλοιπα φυτά. Παίζω και χαϊδεύω την Tamar. Ρίχνω γενικώς μια μαύρη πέτρα πίσω και λέω αντίο σε σκοτούρες και μαυρίλες που με ταλανίζουν τον τελευταίο καιρό. Πιο πολύ λυπάμαι για τον χαμένο χρόνο. Τον χρόνο που νιώθω να φεύγει χωρίς ίχνος δημιουργικότητας, με φρούδες ελπίδες εξέλιξης. Τον χρόνο που δεν διαθέτω στον εαυτό μου να χαρεί, να διασκεδάσει, να δει, να ακούσει να ξεκουραστεί. Και σου μιλάει ένας φύσει αισιόδοξος άνθρωπος να φανταστείς. Που κι αν έχει περάσει δυσκολίες κι αναποδιές. Που κάπου λέει όμως: "φτάνει - κουράστηκα να περιμένω" και θέλει το μέλλον που ονειρεύτηκε για τον εαυτό του ΤΩΡΑ.
Παρατηρώ πολύ κόσμο γύρω μου - κι εδώ στη δουλειά ακόμη - που έχει την τάση να αλλάζει αυτή την εποχή. Που θέλει να κάνει μια νέα αρχή σε πολλά πράγματα. Κάποιοι την έχουν ήδη κάνει και νιώθουν από αμήχανα έως ευτυχισμένοι. Άλλοι την περιμένουν υπομονετικά κι άλλοι με αγωνία (όπως εγώ). Το ξέρω ότι θα έρθει σύντομα μα στέρεψα από δυνάμεις κι υπομονή. Ελπίζω… να μην χαθεί ποτέ ξανά τόσος χρόνος άσκοπα στη ζωή μου…