Επάνοδος

Πάει και το Πάσχα παιδιά. Καλά ήταν δε λέω, φαί, ύπνος, ξεκούραση, όλα να στα φέρνουν στο πιάτο. Η φύση στο φόρτε της, όλα ανθισμένα, η θάλασσα για μπάνιο (καλά, αν δεν φτάσει 25 βαθμούς θερμοκρασία νερού εγώ δεν μπαίνω, αλλά λέμε) και παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις της ΕΜΥ ο καιρός κρατήθηκε σε γενικές γραμμές, κάτι λίγες ψιχάλες Μ. Πέμπτη και Μ. Παρασκευή έριξε αλλά τους αρμόζει σαν μέρες.

Το ουζάκι των 12 (το μεσημέρι, όχι η μάρκα ούζου βεβαίως) με τον πατέρα ήταν το καλύτερό μου, εκεί που αρχίζαμε τις ιστορίες από προπολεμικά και καταλήγαμε στο διάστημα. Ο αδελφός μου στις σπάνιες εξόδους από το Δ. Η/Υ (δωμάτιο ηλ. υπολογιστή that is), έριχνε μια ατάκα, μας έκανε κουβάρι και αποχωρούσε. Η μητέρα νυχθημερόν μαγείρευε, ετοίμαζε, σκούπιζε κάθε τόσο με μανία τα ανθάκια λεμονιάς που έπεφταν στον κήπο - κι ας μαζεύονταν κάθε 5 λεπτά - και περνούσε καλά ως συνήθως, αφού είχε με τόσα πολλά να ασχοληθεί.

Η μόνη παραφωνία, το μόνο που με χάλασε ήταν ο οικοδομικός οργασμός που επικρατεί στο χωριό: όλο μεζονέτες ξεπηδούν ως μανιτάρια παντού και οι ελεύθεροι χώροι φθίνουν επικινδύνως.

Ως εκ θαύματος δε, φέτος και την Μ. Παρασκευή και στην Ανάσταση δεν έπεσαν ούτε κροτίδες ούτε βεγγαλικά κι όλα κύλησαν ομαλά και όμορφα στο μικρό παραθαλάσσιο εκκλησάκι μέσα στα πεύκα και την ηρεμία.

Και τώρα πάλι μέσα τα κεφάλια, με καθόλου όρεξη για δουλειά (ξέρω, παγκόσμια πρωτοτυπία), ένα μόνιμο χασμουρητό, άσε που βλέποντας από το παράθυρο τον καιρό έξω το μόνο που επιθυμώ είναι να σουλατσάρω δίχως σκοπό στους μισοάδειους δρόμους τους κέντρου.

Τεσπά, μη γκρινιάζουμε κιόλας ακόμη δε γυρίσαμε, το επόμενο μάλλον ψιλοαργεί - εκτός αν κοτσάρουμε μια μερούλα ακόμη την παραμονή της πρωτομαγιάς οπότε θα βγει ένα χορταστικό 4ήμερο...

Ξαφνικά άρχισα να αισιοδοξώ, σας φιλώ και χαίρομαι που είστε όλοι πίσω γεροί και δυνατοί.