Η Άνοιξη μας μπήκε....

Καλό μήνα και καλή Άνοιξη (έτσι να αρχίσω με ευχές μπας και πάει καλά).

Και τώρα η γκρίνια της μέρας:

Όταν εργάζεται σ’ ένα χώρο με 7 γυναίκες που βρίσκονται, άλλες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, άλλες πλησίον εμμηνόπαυσης, άλλες δεν έχουν βγει απ’ τ’ αβγό τους και το παίζουν τσαμπουκάδες, εσένα πια είναι η θέση σου;

Η δική μου πάντως ποικίλλει από πατρική (για τις πιτσιρίκες, όταν δεν γίνονται παράλογες), βρίζοντας (τις πλησίον εμμηνόπαυσης, γιατί τους προσθέτει έναν άλλο λόγο να έχουν εξάψεις και ξεχνούν το πρόβλημά τους) ή συμπάσχοντας (στις πλησίον νευρικού κλονισμού γιατί εκεί θα καταλήξω αργά ή γρήγορα).

Όταν δε, έχεις κι ένα περίπου τόνο χαρτούρα να περάσει από τα χεράκια σου και να μηχανογραφηθεί (δίκαιο που είχε η γιαγιά μου: "ο κομπιούτερας παιδάκι μου είναι διαβολικό πράμα"), τότε λες: βρε δεν πάτε όλα να φρεσκαριστείτε και να με παρατήσετε.

Που θέλω να καταλήξω; Έλα μου ντε! Δε μου φτάνει το εργασιακό πήξιμο, πρέπει να το παίζω κι ο κοινωνικός λειτουργός / ψυχοθεραπευτής καθενός αναξιοπαθούντα εδώ μέσα …

Φτάνει η γκρίνια όμως, έξω έχει μια υπέροχη μέρα, το ΠΣΚ (όχι το ΠΑΣΟΚ μπρε, το Παρασκευοσαββατοκύριακο εννοώ σε όσους δεν έχουν κάνει τη θητεία τους) προβλέπετε super κι εγώ θα κάνω τώρα ένα reset (επανεκκίνηση ελληνιστί) για να συνέλθω.