Για τον καρδιακό Κρητίκαρο φίλο Β.

Τι κι αν γνωριστήκαμε μέσω ηλεκτρονικών δικτύων και καλωδίων, όταν η καρδιά αναγνωρίζει, τα μέσα περιττεύουν. Είναι από τις περιπτώσεις που λες: αυτός ο τύπος μου κάνει πολύ, είναι ο σταυραδερφός - χωρίς να χρειαστεί να ανταλλάξουμε σταγόνα αίματος.

Τι κι αν τον ξέρω από κοντά περίπου ένα χρόνο, είναι σαν να ’χουμε ζήσει μια ζωή μαζί, κοινά ενδιαφέροντα, φιλοδοξίες μα πάνω απ’ όλα αξίες. Είναι από αυτή την σπάνια πάστα των ανθρώπων που εμπιστεύεσαι απόλυτα και ξέρεις ότι δεν θα στη φέρει ποτέ, μια ντομπροσύνη που λείπει στις μέρες μας. Όταν δε μου αφιερώνει μαντινάδες σε γιορτές ή χορεύει το αγαπημένο του ζεϊμπέκικο (βλέπε «γενέθλια» στην αυθεντική εκτέλεση) , βαρύ κι αντρίκιο όπως του αρμόζει και χωρίς τις φιοριτούρες σχολών χορού, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ψυχάρα.

Κάναμε μαζί πράγματα που είτε είχα χρόνια να κάνω είτε έκανα συχνά αλλά κάτι τους έλειπε, από το να πάμε στο γήπεδο παρέα (ΑΕΚΑΡΑ ολέ – τι να κάνω γεννημένος δύο δρόμους από το γήπεδο και προσφυγικής καταγωγής βλέπετε) έως τον απλό καφέ στην Αδριανού, και το μεταμεσονύκτιο ποτό σε decadence μπαρ όχι και τόσο φημισμένης περιοχής…

Σ’ αγαπάω ρε φίλε

Υ.Γ: Το παρακάτω μου το έστειλε στη γιορτή μου: «Αν δεις πουλιά στο σπίτι σου να χαμηλοπετούνε, μη ντα συγώξεις, στα φτερά, τσ’ ευχές μου σου κρατούνε...!» και με την άδειά του να το αφιερώσω στο φίλο Θάνο που γιορτάζει σήμερα με τις καλύτερες ευχές μου.