Χρώματα

Γιατί άραγε δίνουμε ταμπέλες χρωμάτων σε διάφορα πράγματα; Είναι μήπως η μανία μας να «ταμπελάρουμε» τα πάντα τελικά; Παρατηρούσα σήμερα το πρωί στο ντους, μπλε για το κρύο και κόκκινο για το ζεστό. Η μίξη τους δημιουργεί το μωβ, χρώμα που έχουμε συνδυάσει με πένθιμα γεγονότα συνήθως, το μέσον ή χλιαρό λοιπόν του ακραίου παγερού μπλε και του έντονου παθιασμένου κόκκινου είναι ο θάνατος;

Τώρα που το σκέφτομαι αγαπημένα μου χρώματα είναι το κόκκινο και τα παραπλήσιά του – άντε μέχρι πορτοκαλί και κανένα γήινο για συνδυασμό ή τον απόλυτο 100% συνδυασμό όλων των χρωμάτων, δηλαδή το μαύρο. Το τι αναλύσεις επί αναλύσεων έχουν βγει για το τι σημαίνει το κάθε χρώμα και πως επιδρά στην ψυχολογία μας δεν περιγράφεται. Λίγο πολύ τα θεωρώ μπούρδες όλα αυτά. Τα χρώματα πιστεύω έχουν μια καθαρά υποκειμενική αντιμετώπιση από την όρασή μας και την εντολή που στέλνει αυτή στον εγκέφαλο. Κάποιοι θεωρούν το μωβ ως χαρούμενο και αναζωογονητικό χρώμα και ντύνουν μ’ αυτό κρεβατοκάμαρες ή τον εαυτό τους, λαοί χρησιμοποιούν το λευκό (απόλυτη απουσία χρώματος) ως χρώμα πένθους, κ.λ.π.

Που θέλω να καταλήξω; Σκέφτομαι να βάψω όλες τις στρόφιγγες του σπιτιού σε διάφορα χρώματα έτσι ώστε να μην μου καθορίζουν άλλοι ποιο πρέπει να είναι το ζεστό και ποιο το κρύο.

Βαρέθηκα βρε αδελφέ να λειτουργώ ως άλλος σκύλος του Παβλώφ και να πρέπει να λειτουργώ αυτόματα σε ερεθίσματα που μου ορίζουν τρίτοι, αποφάσισα να κάνω την προσωπική μικρή μου επανάσταση και όπου μου βγει. Αν μη τι άλλο έτσι θα εξασκήσω λίγο τον εγκέφαλό μου και θα μπερδέψω λίγο τις αισθήσεις μου, με κούρασαν τα εύκολα, πάω για πιο δύσκολα…