Σαββατοκύριακο απόδρασης

Ξενυχτισμένος, ακόμη πιο πιασμένος (πολύ υγρασία βρε παιδί δίπλα στη θάλασσα), με 1-2 κιλά παραπάνω, πολύ φαγητό – ποτό – ξενύχτι… και με άπειρη δουλειά να με περιμένει λέω να κάνω ένα διάλειμμα πριν καλά καλά αρχίσω.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Παρασκευή βράδυ αμέσως μετά το γραφείο, κι αφού μάζεψα βιαστικά ρούχα, έβαλα φαγητό στα σκυλιά και προσπάθησα να μην αφήσω ένα σπίτι ρημαδιό πριν φύγω, πήρα το δρόμο προς Εύβοια μεριά μετά του κολλητού φίλου. Από το δρόμο κιόλας είχαμε αρχίσει να οργανώνουμε την κατάσταση παίρνοντας τηλέφωνα εκεί που έπρεπε: τα ξύλα να είναι στο τζάκι και να με περιμένουν να τα ανάψω (αν δεν ανάψω εγώ τη φωτιά, ποιος θα το κάνει;), τα φρεσκοαλιευμένα καλαμάρια, χταπόδια, κ.ά θαλασσινά να έχουν καθαριστεί και να περιμένουν το ψήσιμό τους, το κρασί να έχει μπει στο ψυγείο, το μικρό σκυλί τους να έχει μπανιαριστεί (άσχετο, αλλά δόθηκε κι αυτή η εντολή), το δωμάτιό μου – ξενώνας – να είναι καθαρό, στρωμένο, κλπ. και όλα να είναι έτοιμα τέλος πάντων. Μετά από 1 ½ ώρα περίπου είχαμε φτάσει λοιπόν και το στομάχι μου είχε πάει στην πλάτη – ούτε μια τυρόπιτα δεν είχα φάει από το πρωί για να μη χαλάσω τη γεύση – κι αφού φιληθήκαμε εν τάχει με τη σύζυγο και την κόρη του κολλητού μπήκαμε αμέσως στην παραγωγή. Εγώ άναβα το τζάκι, ο κολλητός ετοίμαζε μεζεδάκι για το τσιπουράκι και τα γυναικόπαιδα έκοβαν σαλάτες και τηγάνιζαν. Κάπου εκεί λοιπόν νομίζω ότι έπεσα σε νιρβάνα: να χαζεύεις μια στο τζάκι και μια στη θάλασσα, τρώγοντας απευθείας ότι έβγαινε από τη θράκα, πίνοντας και συζητώντας περί ανέμων και υδάτων.

Ξαφνικά σβήστηκαν μονομιάς από το μυαλό εκκρεμότητες, άγχη, το αν έσβησα το θερμοσίφωνο πριν φύγω και ότι άλλο σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να με απασχολούσε. Ζούσα στο πολυπόθητο τώρα τελικά, κι όχι στο πριν ή στο μετά ως συνήθως. Αν δεν είναι αυτό η πεμπτουσία της κατάστασης «νιρβάνα» τι είναι τότε;

Για να μην τα πολυλογώ και το Σάββατο και την Κυριακή τα ίδια περίπου συνέβησαν, με μικρή παρασπονδία το απογευματοβράδυ του Σαββάτου όπου η μικρή της οικογενείας είχε γενέθλιο πάρτυ, με καμιά 40αριά παιδάκια ηλικίας από 10-14 να αλαλάζουν, χορεύοντας, σπάζοντας και κάνοντας ότι μπορεί να κάνει ένα παιδί στην εφηβεία του… όπως καταλαβαίνετε πήρα τους δρόμους για 3-4 ώρες μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα (ενώ το μικρό σκυλί κόντεψε να αυτοκτονήσει πηδώντας από τη βεράντα).

Αυτή η βόλτα μου έδωσε την ευκαιρία να φέρω στη μνήμη στιγμές που πέρασα σε τούτο το μέρος για 5 περίπου χρόνια, και καλές και κακές στιγμές, να ξαναδώ φίλους και φίλες που είχα να δω καιρό, να περπατήσω στη άδεια αμμουδιά και να πάω στην αγαπημένη μου τοποθεσία, ένα λόφο με παλαιοχριστιανική εκκλησία στην κορυφή του, μπόλικα αρχαία στα σπλάχνα του, με θαυμάσια θέα και ακόμη καλύτερη ενέργεια: ο τέλειος τόπος για διαλογισμό και καθαρισμό του νου.

Σήμερα το πρωί, μαζεύοντας όση υπομονή και κουράγιο μπορούσα πήρα το δρόμο της επιστροφής, με 3 ώρες ύπνου, τις αναθυμιάσεις από το αλκοόλ, τις μυρωδιές από τα θαλασσινά, από το ξύλο που καίγεται και από τις ανθισμένες αμυγδαλιές να με συντροφεύουν στην – σίγουρα – δύσκολη σημερινή μέρα προσαρμογής στα πεζά και καθημερινά πράγματα… Κάθε μικρή απόδραση με ανθρώπους που αγαπάς και κάνοντας πράγματα που γουστάρεις τρελά σίγουρα σε αναζωογονεί και σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις.

Να έχετε όλοι μια υπέροχη εβδομάδα σας εύχομαι από καρδιάς